Recoil - Hydrology plus 1 + 2, 1988;
*****
Style:
minimal, ambient, electro, industrial, house, experimental, cold wave, neofolk
Tangerine Dream - Zeit, 1972;
*****
Style:
krautrock, drone, rock elektroniczny, kosmische musik, rock eksperymentalny, rock psychodeliczny, dark wave, cold wave, musique concrète
Tangerine Dream - Atem, 1973;
*****
Style:
krautrock, rock elektroniczny, ambient, drone, rock psychodeliczny, rock eksperymentalny, dark wave, cold wave, kosmische musik, musique concrète
Tangerine Dream - Phaedra, 1974;
******
Style:
krautrock, rock elektroniczny, kosmische musik, rock psychodeliczny, rock eksperymentalny, ambient, cold wave, dark wave, drone, minimal
Tangerine Dream - Alpha Centauri, 1971;
******
Style:
krautrock, art rock, rock psychodeliczny, rock elektroniczny, kosmische musik, rock eksperymentalny, drone, musique concrète, rock progresywny, noise, dark wave, cold wave
Hydrology plus 1 + 2 - komplilacja dwóch pierwszych albumów solowego projektu Alana Wildera - Recoil. Album zawiera muzykę z gatunków minimal i techno; muzyk dosyć swobodnie bawi się samplami jednocześnie trzymając się stockhausenowskich założeń. Pierwsze trzy utwory, to w całości album Hydrology; Utwór Grain rozpoczynający płytę oprócz samplowania zawiera melodie syntezatorowego fortepianu - coś w klimatach PIMPF.
Kolejne utwory - Stone i The Sermon, to ponad 15 minutowe suity oparte na dźwiękach minimal, techno i eksperymentach samplerskich. Ciekawostką w The Sermon jest fakt pojawienia się tekstu po... polsku - Wilder wykorzystał tu audycję radiową Radia Watykan; sam utwór ma dosyć niesamowite zakończenie; elektroniczne dźwięki ustępują miejsca tam-tamom i ludowym śpiewom murzyńskim.
Na drugą część płyty składają się dwie 20-minutowe suity, będące de facto materiałem z pierwszej płyty Recoil 1 + 2 (1986). Oba utwory oparte są na samplach pochodzących z twórczości Depeche Mode, m.in. If You Want, Any Second Now czy Get The Balance Right.
Zeit, to trzeci album w dykografii Tangerine Dream, a zarazem pierwszy nagrany w oryginalnym składzie grupy Froese-Franke-Baumann. Album składa się na cztery około 20-minutowe suity. Początek płyty - pierwsze sekwencje utworu Birth Of Liquid Plejades - zwiastują powrót do brzmień z Electronic Meditation, słychać bowiem upiorne dźwięki preparowanych wiolonczeli - coś w rodzaju strojenia się orkiestry symfonicznej. Jednak z czasem utwor przechodzi w założenia z poprzedniej płyty Alpha Centauri - kosmicznego rocka, z tym, że tym razem dźwięki pozbawione są wszechobecnego chaosu wnętrz galaktyk; muzyka ta oscyluje zupełnie gdzieś na mroźnych krańcach Wszechświata, gdzie odległe galaktyki wydają się pozornie spokojne, w rejonach odległych o 13 miliardów lat świetlnych, gdzie materia ustępuje promieniowaniu tła. Drugi utwór Nebulous Dawn, to kontynuacja międzygalaktycznego rocka w którym słychać pulsujące dźwięki Mooga, którego zespół zakupił od frontmana Rolling Stones Micka Jaggera. Pozostałe dwa utwory Origin Of Supernatural Probabilities (w którym słychać gitarę klasyczną) i tytułowy Zeit, to dosyć mocno ekperymentalne ponadczasowe brzmienia elektroniki połączone z elektro-akustyczną muzyką konkretną. Na uwagę zasługuje też gościnny udział Floriana Fricke (Moog) z Popol Vuh.
Atem - czwarty album w dyskografii Mandarynek przynosi kolejną dawkę kosmicznego i psychodelicznego rocka, poczynając od tytułowej ponad 20-minutowj suity będącej odzwierciedleniem astmatycnego ciężkiego oddechu konającego potwora wszechobecnego w nowoczesnych produktach XX-wiecznej cywilizacji nastawionej na chęć władzy, pośpiech, konsumpcjonizm, oraz zysk za wszelką cenę, będącym przesłaniem o nadchodzącym zmierzchu piękna naszej cywilizacji i niemym krzykiem umierającej odrębności ludzkiej istoty. Kumulacja syntezatorowych i perkusyjnych dźwięków z czasem przechodzi w ciężki wydech potwora, który ukazuje słuchającemu plugastwa umierającego w wyziewach i produkcyjnych odpadach świata. Utwór zamykający album Wahn wydaje się być przerażającym krzykiem całej ludzkości. Krążek nagrany jest za pomocą trzyścieżkowego systemu zapisu dźwiękowego, co jak na tamte czasy było niezlą nowinką techniczą.
Album Atem (Oddech) jest pierwszym komercyjnym sukcesem grupy; ów sukces stał się zasługą legendarnego prezentera radiowego Johna Peela, którego album tak zauroczył, iż zaprezentował go brytyjskiej publiczności. Album nieoczekiwanie stał się przebojem w Wielkiej Brytanii, a brytyjska prasa muzyczna uznała go za najlepszy rockowy album 1973 roku. Ciekawostką jest fakt, że na okładce płyty jest umieszczona twarz małego Jerome'a Froese - syna Edgara - późniejszego... muzyka grupy. Atem okazuje się milowym krokiem grupy do kariery międzynarodowej, jednocześnie jest to ostatni album nagrany dla wytwórni Ohr. Tangerine Dream podpisują kotntrakt z małą i niezależną wówczas brytyjską wytwórnią Virgin, mającą już na swoim koncie sukces z albumem Tubular Bells Mike'a Oldfielda.
Phaedra, to piąty album Mandarynkowego Tria, ale pierwszy nagrany dla wytwórni Virgin.
To kolejna płyta spopularyzowana przez Johna Peela, która przynosi ogromny sukces komercyjny Tangerine Dream i wytwórni Virgin.
Album zaczyna się 17-minutową tytułową suitą, w której po raz pierwszy oficjalnie grupa korzysta z sekwencera będącego potem symbolem Tangerine Dream. Sekwencer nadaje muzyce zespołu rytmiki, sam album zaś jest ostatnim z kategorii "kosmicznego rocka" w wykonaniu Mandarynek. Po szybkim i rytmicznym utworze Phaedra następuje Mysterious Semblance At The Strand Of Nightmares - spokojny 11-minutowy kawałek międzyplanetarnej przestrzeni kosmicznej. Kolejny utwór Movements of a Visionary znów prezentuje niesamowyty pulsujący sekwencer, podobnie, jak na Phaedra. Ostantni kawałek Sequent 'C' autorstwa Petera Baumanna, to krótka zaledwie nieco ponad 2-minutowa ballada z pogranicza jawy i snu w całości wypełniona brzmieniem fleta Baumanna. Wydaje się, że zespół po raz pierwszy zaczął odchodzić od czysto improwizowanej muzyki; na krążku Phaedra po raz piewrszy pojawia się motyw przewodni danego utworu, a sam utwór Phaedra zdaje się bardziej "wyreżyserowany".
Alpha Centauri - po nagraniu debiutanckiego krążka Electronic Meditation w Tangerine Dream dochodzi do dramatycznego rozłamu - z zespołu odchodzą Claus Schulze i Conrad Schnitzler. Niezrażony jednak całą sytuacją Edgar Froese kontynuuje dalej swą działalność w Tangerine Dream - co więcej - wprowadza nowy sprzęt, syntezatory VCS 3 synthi, będące synonimem rocka psychodelicznego. Wspomnianych rebeliantów zastępują nowi muzycy młodego pokolenia - Steve Schroeder - wyrzucony jednak po nagraniu płyty za nadużywanie alkoholu i narkotyków, oraz Christopher Franke byłego perkusisty Agitation Free.
Album Alpha Centauri, to pierwsza 'prawdziwie elektroniczna' płyta Tangerine Dream; zespół zafascynowany od zawsze twórczością Pink Floyd idzie w kierunku space rocka połączonego z eksperymentalną elektro-akustyczną muzyką konkretną.
Utwór otwierający płytę Sunrise In The Third System brzmi niemal jakby życem wyjęty ze Stockhausena. Podniosły ton brzmień organowych podkreślających psychodelę miesza się z chaosem przerstrzeni kosmicznej w centrach galaktyk. Podobny wydźwięk ma następny 16-minutowy Fly And Collision Of Comas Sola, który czasami jednak daje małe uspokojenie od wszechobecnego chaosu, ukazując przepiękne i ogromne przestrzenie kosmosu za pomocą nieco wibrującej melodii organów Farfisa. Utwór tytułowy i finałowy zarazem, to 23-minutowa suita będąca podróżą przez najbardziej burzliwe rejony Wrzechświata; pod koniec utworu pojawia się wokal - narracja po niemiecku, po czym utwór zlewa się w dramatyczne wokalizy połączone z doniosłym brzmieniem organów i perkusji. Alpha Centauri, chociaż wyposażona w mnóstwo elektronicznego instrumentarium, podobnie, jak jej poprzedniczka jest mocno eksperymentalnym albumem; utwory są improwizowane i pozbawione motywu przewodniego; pojawiają się dziwaczne instrumenty, które instrumentami muzycznymi de facto nie są, choćby młynek do kawy, co jest także domeną wcześniejszego albumu (maszyna do pisania).
We wznowieniu płyty z 2002 roku dodano bonus track w postaci krótkiego 4-minutowego progresywnego utworu Ultima Thule, Part One, który ukazał się na singlu razem z Part Two w 1971 roku. Kawałek ten jest mocno nasączony klimatem Pink Floyd.
Cały album Alpha Centauri jest poprostu genialny minuta, po minucie. To - moim zdaniem - najlepsza płyta w dorobku Tangerine Dream.