RecenzjeCzego teraz słuchacie

Przesłuchałeś kolejną płytę... Podoba ci się? Nie? Napisz o tym!

Moderator: fantomasz

Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#113717

Post autor: Depeche Gristle »

Ostatni post z poprzedniej strony:

Jest to moje przypuszczenie. Warto pamiętać, że w 1977 roku Magic Fly był wielkim przebojem. W Kraftwerk na The Man Machine po raz pierwszy w roli kompozytora muzyki zadebiutował Karl Bartos, który był zwolennikiem bardziej komercyjnego czy wręcz przebojowego charakteru muzyki. Wpływ Bartosa na brzmienie tej płyty wydaje się dość znaczący; wystarczy porównać chłodny i surowy TEE z ciepło funkującym i zupełnie przystępnym TMM. I teraz warto porównać The Man Machine z Magic Fly (całym albumem), podobieństwo w sekcji rytmicznej jest znaczne. W szczególności dotyczy to, nomen-omen, Space Lab, w którym słychać wiele podobnych analogowych "kosmicznych" dźwięków syntezatora. Nie wiem czy to przypadek. Najlepiej byłoby dowiedzieć się u źródła, ale muzycy Kraftwerk zawsze byli powściągliwi w ujawnianiu swoich inspiracji muzycznych.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Stefan
Habitué
Posty: 1750
Rejestracja: 27 sie 2005, 13:23
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Katowice
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Kontakt:
Status: Offline

#113719

Post autor: Stefan »

No bo to było podówczas poletko do zagospodarowania :hi: Kto był pierwszy - ten przechodził do historii. Mniej więcej w tym czasie, oprócz wspomnianych, powstały też takie perełki jak Human League "Reproduction" (z ambitniejszych rzeczy) a nurcie disco słynny "Popcorn" :wink:


Biedni są nie ci, którzy mają mało, ale ci, którzy potrzebują wiele.

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Sublime
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 644
Rejestracja: 16 lis 2013, 19:44
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy: Berliniarze
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#113875

Post autor: Sublime »

Autechre - Envane

Moim skromnym zdaniem to najlepsza EPka w dorobku tego duetu i jedna z lepszych produkcji elektronicznych lat 90. Z biegiem czasu wydaje się być dość przełomowa - słychać na niej patenty, które były później rozwijane przez wielu innych, nowszych artystów. Całkiem atrakcyjne połączenie industrializujących sampli, typowej dla IDM stylistyki i cały czas narastającego od samego początku w dyskografii Autechre odhumanizowania. Nigdy później nie było tak emocjonalnie, a jednocześnie tak surowo i chłodno. A przecież za miesiąc minie 20 lat od wydania tego krążka....


Sublime

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

jman
Habitué
Posty: 1039
Rejestracja: 26 wrz 2005, 18:19
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#113880

Post autor: jman »

Autechre - Envane. Moim skromnym zdaniem to najlepsza EPka w dorobku tego duetu i jedna z lepszych produkcji elektronicznych lat 90.
To chyba z sesji Chiastic Slide. Pamiętam, że kiedy w 1997 kupiłem tę kasetę i włączyłem ją, wrażenie było dziwne: z jednej strony pomyślałem, że nigdy wcześniej nie słyszałem czegoś takiego, z drugiej klimat jednak był bardzo odpychający. I do dziś mam taką ambiwalencję odnośnie tego okresu (i całego późniejszego) Autechre.

Dla mnie Autechre to Amber i Tri Repetae :-)

Pozdrawiam,
Krzysiek



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Sublime
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 644
Rejestracja: 16 lis 2013, 19:44
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy: Berliniarze
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#113886

Post autor: Sublime »

Envane i Chiastic Slide to chyba ostatnia okazja, w której możemy usłyszeć starego ducha Autechre. Potem już tylko Oversteps. ;)

Sam duet poznałem dwa lata temu - i świetnym pomysłem było konsekwentne chronologiczne poznawanie produkcji Brytyjczyków. Dzięki temu pewne zmiany w brzmieniu potrafiłem docenić (LP5, Untitled, Exai), choć nie zawsze jest to muzyka, którą da się lubić. (cała chmara płyt z lat 1999-2003).

Ten pierwszy etap twórczości właśnie do Chiastic Slide jest najłatwiejszy do przetrawienia, ale wtedy też właśnie powstawała najlepsza muzyka, a Amber to już w ogóle jedna z ciekawszych płyt w ogóle w elektronice. Moim osobistym wyborem jest właśnie Envane, choć zdaje sobie sprawę, że to dość przewrotna opinia.


Sublime

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#113957

Post autor: Depeche Gristle »

Co. Ro. - The Album, 1993;
*****
Style: new wave, electro pop, synthpop, house, cold wave, eurodance, soul, synth rock, industrial, hip hop
Obrazek

Psyche - Unveiling The Secret, 1986;
******
Style: new wave, synthpop, cold wave, industrial, postpunk, ebm, noise, synth rock, experimental
Obrazek


The Album - debiutancki i jedyny album w dyskografii CO.RO., włoskiej formacji electro-popowej założonej w 1992 roku przez przypominającego wyglądem Kurta Cobaina Jaya Rolandiego, dysponującego ciekawym mocnym wokalem na pograniczu barytonu i falsetu, klawiszowca, gitarzystę i wokalistę Emanuele "Papsa" Cozziego i klawiszowca Maurizio Rossiego.
Na początku lat 90 italo disco odeszło do lamusa, zaś Włochy, obok Niemiec i Holandii, stały się największym zagłębiem gwiazd gatunku eurodance, który popularność zyskał na początku lat 90 wypierając italo disco. Jednak CO.RO. nie identyfikowali się z tandetną sceną eurodance, mimo, iż na wczesnym etapie swojej kariery wykorzystywali ten właśnie nurt. Zespół zaprosił do współpracy włoską gwiazdę eurodance, wokalistkę Taleesę, z którą nagrał w 1992 roku singiel Because the Nigh, przeróbkę standardu z repertuaru Bruce'a Springsteena i Patti Smith, która stała się pierwszym przebojem CO.RO. i wielkim przebojem eurodance.
CO.RO. postawili jednak na znacznie ambitniejszą od eurodance odmianę tanecznej muzyki będącej wyraźnie pod inspiracją brytyjską sceną synth popową i new wave lat 80, a w szczególności dokonaniami Depeche Mode i Cabaret Voltaire, choć żeby nie tracić eurodance'owej publiki i podbić swoje notowania na listach przebojów, muzycy postanowili kontynuować współpracę z Taleesą podczas nagrywania swojego debiutanckiego krążka zatytułowanego po prostu The Album.
Otwierający album numer Temptation potwierdza fascynację muzyków brytyjskim synth popem lat 80. Klimat retrospektywnego synth popu został tu połączony z house'em i nowoczesnym pulsem tanecznego rytmu; całościowo numer przypomina nieco wielki dyskotekowy przebój początku lat 90 What is Love w wykonaniu Haddawaya. Kontynuacją obranej linii z Temptation jest kolejna piosenka - 4 Your Love, w której Rolandi śpiewa w duecie z Taleesą dysponującą silnym wokalem, prawie w stylu Cher (prawie robi tu jednak różnicę, choć słychać że dziewczyna się stara, to czasem bliżej jej do innej włoskiej tandeciary - Alexii). 4 Your Love stało się wielkim singlowym przebojem CO.RO.
Over and Over śpiewany przez Emanuele Cozziego, jest jedną z trzech najlepszych piosenek na krążku; to najbardziej synth popowy numer płyty, w którym wyraźnie słychać wpływy Depeche Mode, Cabaret Voltaire i Kraftwerk.
I Just Died in Your Arms Tonight z repertuaru Cutting Crew, to wielki szlagier i klasyk lat 80, bardzo często coverowany przez wiele zespołów. W wykonaniu CO.RO. elektroniczne brzmienie retro zostało uzupełnione eurodance'owym beatem i house'owym klimatem. Wielkim atutem jest ejtisowa gitara pojawiająca się pod koniec piosenki, która również pojawiła się na singlu.
Get Over It to ciężki house połączony z synth popowym brzmieniem w stylu OMD. Utwór ten jest najlepszy pod względem wokalu Rolandiego; wokalista śpiewa tu dość wysoko na pograniczu falsetu, genialnie panując nad wysokimi tonami.
Was It So Bad For You jest numerem klasycznie acid-house'owym, w klimacie jaki panował na płytach Groovy Laidback and Nasty (Cabaret Voltaire, 1990) i Happiness (The Beloved, 1990), z kolei Mirror Man - drugi z trzech najlepszych numerów płyty - jest w soulowych klimatach lat 80 w stylu Level 42 i Simply Red. Prawdziwy soulowo-jazzowy popis wokalny daje tu Jay Rolandi.
Całość kończy trzeci z trzech najlepszych numerów płyty - Dorian Gray, który jest bardziej rockowym obliczem CO.RO. Utwór śpiewany przez Emanuele Cozziego przypomina klimat... Depeche Mode z Songs of Faith and Devotion (!), ciężki i posępny rytm automatu perkusyjnego, industrialny puls linii basu plus mroczna i chłodna elektronika oraz overdrive gitary elektrycznej tworzą najbardziej spektakularny utwór na płycie, będący idealnym jej zakończeniem.
Album uzupełniają piosenki zaśpiewane gościnnie przez Taleesę, o których niestety nie da się powiedzieć za wiele dobrego. Zapewne spełniały one funkcje pozycji mających na celu zwiększyć przebojowość płyty (i jej sprzedaż), ale de facto pasują do niej jak pięść do oka, burząc przy tym koncept i spójność albumu, który tylko przez te trzy numery traci niemal połowę wartości artystycznej. Po kolei: There's Something Going On z repertuaru Abby (wydany również na singlu), to eurodance'owy chłam i najgorszy numer płyty w ogóle. Wspomniany już wcześniej Because the Night to również eurodance'owy numer, nie byłby godny uwagi, gdyby nie fakt wykorzystania sampli z klasyku Depeche Mode lat 80. Master And Servant. I Break Down and Cry jako jedyny numer z wokalem Taleesy w miarę się broni, głównie dzięki ejtisowemu brzmieniu syntezatorów w stylu Kraftwerk połączonemu z house'owym beatem i eurodance'owym stylem.
Jedną z ciekawostek płyty jest fakt, że aż dwa - Over and Over i Dorian Gray - z trzech najlepszych utworów płyty (tym trzecim jest Mirror Man) śpiewa klawiszowiec Emanuele "Paps" Cozzi z wyraźnie słabszym wokalem od wokalu Jaya Rolandiego.
Chociaż The Album okazał się sukcesem komercyjnym CO.RO., zaś grupa stanowiła ciekawy koloryt na tle eurodance'owej biedy, CO.RO. chyliło się ku upadkowi; zespół w latach 1994-99 nagrał jeszcze cztery single, po czym rozpadł się w 1999 roku.

Unveiling the Secret - drugi album kanadyjskiej formacji Psyche, założonej w 1982 roku przez braci Darrina (wokal) i Stephena (klawisze) Hussów, na którym muzycy zainspirowani twórczością wykonawców pokroju Soft Cell, Suicide czy Experimental Products, prezentują o wiele dojrzalsze, mniej eksperymentalne brzmienie i szeroki wachlarz syntezatorowych brzmień względem własnego albumu debiutanckiego, Insomnia Theatre (1985).
Już na sam początek otrzymujemy klasycznie synth popowy numer z ciepłym acz agresywnym postpunkowym wokalem Darrina - Thundershowers - będący wizytówką stylu Psyche i klasyką brzmień lat 80. Kontynuacją nowofalowo-synth popowej linii z agresywnymi i jednocześnie ciepłymi wokalami jest następna kompozycja - Lord Unleashed,
Synth popowy acz nieco cięższy i chłodniejszy wymiar, charakterystyczny dla stylu Psyche, mają Black Panther i The Saint Became A Lush, zaś łagodniejsze oblicze zespół prezentuje w futurystycznym Prisoner To Desire oraz nieco powolniejszym, przypominającym dokonania Thompson Twins lub Heaven 17 Taking Chances.
Poza różnymi odcieniami synth popu, Psyche sprawdza się i w cięższej odmianie elektroniki, czego dowodzi Caught In The Act z silnymi wpływami nurtu neue deutsche welle, w tym takich niemieckich kapel jak Der Plan, D.A.F. i wczesny Die Krupps. Utwór niewątpliwie odcisnął swe piętno na twórczości Front Line Assembly, Nitzer EBB oraz naszych rodzimych wykonawców industrialno-synth popowych: Düsseldorf, Kafel, Nowy Horyzont i Alles.
Jednym z najlepszych momentów płyty jest instrumentalny Intermezzo - to dwie minuty czysto industrialnych brzmień zaczerpniętych wprost z twórczości Throbbing Gristle.
Tytułowy Unveiling The Secret z kolei stanowi fundament pod współczesny EBM; w utworze słychać również wyraźny wpływ twórczości i stylu Giorgio Morodera.
W The Crawler słychać (także wokalnie) inspirację muzyków twórczością Front 242; kompozycja stylem silnie przypomina klimaty z debiutanckiego albumu Front 242 - Geography (1982).
Niesamowicie dynamiczny Screamin' Machine jest hybrydą elektroniki w stylu Kraftwerk i punkowych riffów gitarowych z ostrym punkowym wokalem, w którym dostrzec można wpływ Alana Vegi. W kompozycji można się doszukać również stylu, z którego czerpał Sigue Sigue Sputnik.
Najbardziej niesamowitym momentem płyty jest jej finałowy numer - Waiting For The Stranger - noise'owy, pełen kontrolowanego chaosu w klimacie wczesnego Suicide ze schizofrenicznym wokalem, a w zasadzie schizofrenicznym wrzaskiem; utwór ten najwyraźniej miał wpływ na twórczość Skinny Puppy.
Podstawową wersję albumu uzupełniają bonus tracki, pochodzące z wczesnego okresu twórczości Psyche: mechaniczno-futurystyczny Anguish, w którym wokal Darrina Hussa przypomina po trochu wokal Alana Vegi, po trochu Marca Almonda; futurystyczny instrumental Venom przypominający wczesne The Human League i Depeche Mode oraz wersja demo Thundershowers.
Unveiling the Secret jest uznawany za najlepszy album w dorobku Psyche. Na pewno jest kwintesencją undergroundowego synth popu; krążek miał bezpośredni wpływ na twórczość zespołów nurtu ebm lat 90, w tym m.in. Suicide Commando i Covenant.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:21 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#113978

Post autor: Depeche Gristle »

Faust - Faust, 1971;
******
Style: krautrock, rock eksperymentalny, rock psychodeliczny, rock elektroniczny, art-rock, musique concrète, jazz-rock, industrial, noise, ambient, dark wave, cold wave
Obrazek

Kluster - Zwei-Osterei, 1971;
******
Style: krautrock, rock eksperymentalny, musique concrète, rock industrialny, noise, drone, rock psychodeliczny, rock elektroniczny, dark wave, cold wave
Obrazek


Faust - debiutancki album niemieckiej formacji awangardowej Faust, której początki sięgają roku 1970, kiedy przedstawiciele wytwórni muzycznej Polydor, dostrzegłszy ogromny potencjał rodzącej się niemieckiej sceny rockandrollowej, a ponieważ grupy Amon Duul II i Can nie były zainteresowane rolą gwiazd rocka, skontaktowali się z niemieckim producentem muzycznym Uwe Nettelbeckiem z prośbą o skompletowanie w Niemczech zespołu, który nie tylko zaistniałby na brytyjskich i amerykańskich listach przebojów, ale wprost konkurowałby z The Beach Boys, The Rolling Stones, The Kinks czy powoli rozpadającym się, choć będącym u szczytu popularności The Beatles. Uwe Nettelbeck będący fanem wspomnianych formacji z entuzjazmem podjął wyzwanie; skompletował wśród niemieckich hippisów sześcioosobowy band, który przyjął nazwę Faust na cześć słynnego dramatu Johanna Wolfganga von Goethego pod tym samym tytułem, którego nośność powinna zapewnić zespołowi sukces komercyjny.
Los bywa jednak przewrotny; młodzi muzycy tworzący Faust - Werner "Zappi" Diermaier, Hans Joachim Irmler, Arnulf Meifert, Jean-Hervé Péron, Rudolf Sosna i Gunter Wüsthoff - byli hippisami w dosłownym tego słowa znaczeniu; narkotyki w tym LSD były na porządku dziennym, w dodatku chłopaki podzielali sympatię dla marksistowskiej grupy terrorystycznej Baader-Meinhof, toteż niejednokrotnie studio nagraniowe - ku rozbawieniu samych muzyków - nachodziła policja i jednostki antyterrorystyczne poszukując środków pirotechnicznych.
Ku rozpaczy menadżerów z Polydoru, muzycy postanowili iż nie będą łatwym popowym zespołem na wzór The Beatles, co pogrzebało wszelkie mocarstwowe plany Polydoru, chociaż muzycy Faust w pewnym sensie przychylili się do warunków Polydoru, bycia nowymi Beatlesami, oczywiście na swój niemiecki przewrotny sposób, wręcz ironicznie umieszczając na początku otwierającego album utworu Why Don't You Eat Carrots? sample ze słynnego szlagieru The Beatles - All You Need Is Love.
Sam utwór Why Don't You Eat Carrots? nie ma nic wspólnego z przebojowymi hitami brytyjskiego i amerykańskiego big-bitu. To klasyczna awangarda w niemieckim stylu, jakiej na początku lat 70 w RFN było pełno; 10-minutowa kompozycja zaczyna się od psychodelicznych białych szumów i brzęku generatora, w które wsamplowano fragmenty światowych przebojów, w tym wspomniany All You Need Is Love. Utwór przechodzi przez wiele etapów, od brzmień niemal barokowych z jazzującą trąbką w tle, które momentalnie przerywa upiorna eksperymentalna melodia przetworzona techniką reverse, by znów powrócić do stanu poprzedniego (niemal barokowego).
Mniej więcej w połowie trwania utwór przechodzi w stan free-jazzu z elektronicznymi eksperymentami dźwiękowymi i nieco nieskładnymi chóralnymi wokalami (po angielsku) imitując tym samym popowy hit. W końcu eksperymenty dźwiękowe i elektronika zaczynają dominować całkowicie, przenosząc utwór w kolejny, końcowy wątek, w którym pojawia się dialog damsko-męski (po niemiecku). Od czasu do czasu przebija się wesoła free-jazzowa melodia mieszając się z pychodeliczno-eksperymentalnymi dźwiękami generatora i syntezatorów.
Meadow Meal jest kontynuacją eksperymentalnych założeń; 8-minutową kompozycję rozpoczynają serie eksperymentalnych szumów, przetworzonych elektronicznie perkusjonaliów i dzwonków, w tle zaś słychać dźwięk fortepianu. Owa introdukcja przenosi utwór w fazę wokalną, niemal popową, przypominającą nieco dokonania Pink Floyd, z przebojowo brzmiącym refrenem i narracjami z efektem zwielokrotnionego echa; w tle słychać delikatną pinkfloydowską solówkę gitary. Utwór na moment przechodzi w klimat art rockowy, z ożywionymi przetworzonymi riffami gitary nieco w stylu Jimmy'ego Hendrixa i progresywnym rytmem perkusji, z oszalałym wyciem w finale, by znów powrócić do formy niemal popowej. Trzecią część utworu stanowią przetworzone dźwięki deszczu i burzy połączone z psychodeliczną organową melodią w stylu lat 60.
Drugą stronę płyty wypełnia 17-minutowa wielowątkowa suita Miss Fortune zaczynająca się klimatami art.-rockowymi z charakterystycznymi riffami przetworzonych dźwięków gitarowych; w momencie kulminacyjnym utwór niemal całkiem cichnie, ożywiany jest przez przeciągły, surowy brzęk syntezatora, którego dźwięk przenosi się z niskich na wysokie tony, by znów zamilknąć. Po krótkiej pauzie, wśród szumów perkusyjnych, delikatnego pianina i elektronicznych eksperymentów dźwiękowych, pojawia się zawodzący wokal. Utwór, powoli nabierając rozpędu, przyjmuje art.-rockową formę z domieszką jazzu, by znów niemal ucichnąć, przy akompaniamencie pianina i przetworzonych zawodzących wokali, te zaś przechodzą w taśmowe eksperymenty i samplowanie taśm "od tyłu" (technika reverse).
I kiedy wydaje się, że utwór definitywnie się kończy, pojawia się dodatkowe interlude z delikatną partią gitary akustycznej w tle, zaś na pierwszy plan wychodzi dialog-wyliczanka, gra słów po angielsku, w której pojawia się wątek tytułowy utworu.
Niemiecką scenę rockową dość mocno charakteryzowała odmienność od sceny anglo-amerykańskiej; przede wszystkim Niemcy stawiali na romantyzm i awangardę. O ile zespoły z ograniczoną liczbą muzyków do dwóch-trzech, takich jak Kraftwerk, Tangerine Dream czy Cluster cechowała większa skłonność do eksperymentalizmu, o tyle zespoły z bardziej rozbudowanymi składami - Can (na wczesnym etapie), Amon Duul II czy Wallenstein cechowały się nieco większym podobieństwem do zespołów brytyjskich. Faust, mimo rozbudowanego składu prezentował jednak schemat zespołu zdecydowanie eksperymentalnego.
Debiutancki album Faust, który ukazał się w 1971 roku, nie spełnił oczekiwań wytwórni Polydor - nie osiągnął sukcesu komercyjnego, co było do przewidzenia, za to dziś jest uważany za kultowy w historii rocka; album zebrał pozytywne opnie krytyków rockowych, miał też bezpośredni wpływ na twórczość takich grup jak Throbbing Gristle czy Sonic Youth.

Zwei-Osterei - drugi album eksperymentalnej szwajcarsko-niemieckiej formacji Kluster, która powstała w 1968 z inicjatywy Conrada Schnitzlera, Hansa-Joachima Roedeliusa i Dietera Moebiusa jako Die Ensemble Kluster; grupa ulokowała się w Berlinie Zachodnim tworząc legendarne The Zodiak Free Arts Lab, z którym związało się jeszcze wielu innych wykonawców krautrockowych, w tym Agitation Free i Tangerine Dream.
W 1969 trio skróciło nazwę na Kluster, tworząc w swych laboratoriach muzykę eksperymentalną inspirowaną twórczością elektronicznych eksperymentatorów lat 50 i 60 pokroju Sockhousena, Johna Cage'a, Edgara Varese, Pierre'a Schaeffera i innych, odwołując się do Manifestu Futurystów początku XX wieku, i manifestu The Art. of Noises Luigiego Russolo z 1913 roku oraz ruchu Dadaistów i przedwojennych artystów awangardowych związanych ze szwajcarskim klubem Cabaret Voltaire.
W 1969 roku Kluster nagrał eksperymentalny album Klopfzeichen zawierający dwie eksperymentalne beztytułowe suity w całości wypełniające każdą ze stron płyty; pierwsza zawierająca narrację o charakterze sakralnym, druga instrumentalna. Ten sam schemat kontynuowany był na nagranym 23 lutego drugim albumie formacji zatytułowanym Zwei-Osterei, w którego skład weszły dwie blisko 23-minutowe beztytułowe eksperymentalne suity.
Ścieżka pierwsza (Electric Music & Text) opatrzona jest religijnym tekstem recytowanym w stylu nazistowskich kronik filmowych z czasów II Wojny Światowej przez Manfreda Paethe, co podkreśla grozę muzyki, która ma bardziej charakter muzyki w tle dla eksperymentalnych kakofonii dźwięków muzyki konkretnej lat 50 i 60. Od pulsujących niczym ból głowy brzęków generatora, na które nakładają się eksperymentalne elektroniczne pulsy, chaotyczne brzmienia organów, wszelkie przetworzone akustyczne dźwięki nadające całości industrialnego klimatu, poprzez elektro-akustyczne wibracje z dźwiękami chaotycznego fletu w tle, akustyczne odgłosy imitujące dźwięki fabryk, po elektro-akustyczny drone'owy chłód.
Ścieżka druga (Kluster 4), podobnie jak w przypadku albumu Klopfzeichen, jest instrumentalna, za to bogatsza dźwiękowo i stereofonicznie; kompozycję rozpoczynają taśmowe pętle, na które z czasem nakładają się różnorodne dźwięki zgrzytów, hałasów, przetworzonej i zniekształconej mowy, elektro-akustycznych pulsów, nieskładnych dźwięków fletu, gitary basowej; słychać też różnorodne efekty stereofoniczne. Z czasem pojawia się sekcja rytmiczna przetworzonych instrumentów perkusyjnych, nadając utworowi pewnej formy archaicznej sekcji rytmicznej, która rozkręcając się, porządkuje chaos, tworząc bardziej uporządkowaną serie wibracji i pulsów tworzących coś w rodzaju transowej i psychodelicznej melodii. Z czasem i na tą strukturę melodii nakłada się szereg industrialnych zgrzytów, psychodelicznych dźwięków, zwielokrotniających echo, efektów stereofonicznych - raz ożywionych, innym razem cichnących. Wreszcie pojawia się przeciągły brzęk generatora z elektroakustycznymi pulsami, nadając utworowi drone'owy charakter.
Do wersji kompaktowej albumu dodano utwór bonusowy - 15 minutową ścieżkę zagraną na żywo na The Weiner Festwochen Alternativ w 1980 roku pod szyldem Cluster & Farnbauer (wspólnie z perkusistą Joshim Farnbauerem). Kompozycja jest hybrydą syntezatorowo-organowych brzmień nawiązujących do wczesnej twórczości Kluster / Cluster połączonych z eksperymentami perkusyjnymi.
Wart odnotowania jest fakt, iż współmuzyk Kluster Conrad Schnitzler, nagrywając album Zwei-Osterei, był jednocześnie w składzie Tangerine Dream, z którym nagrał debiutancki album tejże grupy Electronic Meditation (1970).
Muzyczne eksperymenty z albumów Klopfzeichen i Zwei-Osterei wywarły bezpośredni wpływ na twórczość pionierów industrialnego rocka - Cabaret Voltaire i Throbbing Gristle, zaś w Polsce wpłynęły na twórczość Czesława Niemena, Kafel, Aya RL, Düsseldorf i Job Karmy.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:24 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114013

Post autor: Depeche Gristle »

Suicide - Ghost Riders (live), 1986;
*****
Style:new wave, synthpop, rockabilly, cold wave, postpunk, experimental, rock psychodeliczny, dark wave, minimal
Obrazek


Ghost Riders - koncertowy album nowojorskiej formacji Suicide wydany pierwotnie w USA w formie kasety w 1986 roku z okazji 15-lecia Suicide; jest to zapis występu zespołu z dnia 19 września 1981 roku w Walker Art Center w Minneapolis. Koncert był uświetnieniem 10-lecia istnienia formacji, która zaprezentowała swój klasyczny repertuar poczynając od otwierającego występ psychodelicznie transującego Rocket USA z wokalem Alana Vegi, w którym dominuje senny styl rockabilly przechodzący czasem w nerwowe wrzaski, a niekiedy w charczenie i szept.
Niealbumowy Rock N' Roll (Is Killing My Life) z charakterystycznym dla Suicide szybkim pulsem automatu perkusyjnego (dominującym we wszystkich piosenkach), analogowym brzmieniem syntezatorów nawiązującym do klasyki rock'n'rolla lat 50 i 60 oraz ciepłym, acz depresyjnym wokalem Alana Vegi w stylu Elvisa Presleya, snuje historię z życia codziennego amerykańskiego muzyka rockowego.
Ghost Rider - najbardziej znany numer Suicide i największy ich przebój przedstawiony został tu w nieco bardziej awangardowej i eksperymentalnej formie.
Dream Baby Dream jest jednym z tych słodko-gorzkich klasycznych numerów Suicide w stylu jaki prezentowali w utworach Cheree, Johnny czy Girl, choć zwraca tu uwagę dosyć rozstrojone brzmienie organów.
Niealbumowa Sweet White Lady jest kompozycją, w której klawisz Martina Reva stanowi hybrydę synth popu, psychodelii lat 60, post punka i rockabilly, zaś przejmujący wokal Alana Vegi przechodzi od nieco schizofrenicznego rockabilly po pełne emocji deklamacje w stylu Jima Morrisona.
Harlem jest kolejnym utworem Suicide znanym wyłącznie z koncertów; to bardziej eksperymentalna kompozycja w formie mrocznego synth popu połączonego ze zniekształconymi psychodelicznymi brzmieniami syntezatora przypominającymi dźwięki trautonium lub thereminu, w którym wokale Alana Vegi zmieniają się - od względnie spokojnych Elvisowych w stylu rockabilly przez depresyjne charczenie po wściekłe wrzaski.
Do wznowienia CD dodano nieopublikowany na kasecie numer 96 Tears pochodzący z repertuaru zespołu ? and the Mysterians, którego twórczość była bezpośrednią inspiracją dla Suicide. Kompozycja pozbawiona jest tym razem sekcji rytmicznej, a przedstawiona została w formie luźnej archaicznej syntezatorowej melodii niepozbawionej eksperymentalnych zakrętów z wokalem Alana Vegi w stylu rockabilly.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:25 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114041

Post autor: Depeche Gristle »

Jon and Vangelis - The Friends Of Mr. Cairo, 1981;
*****
Style: synthpop, ambient, cold wave, new age, new wave, minimal, rock elektroniczny
Obrazek


The Friends Of Mr Cairo - drugi album duetu, w którego skład weszli: wokalista prog-rockowej formacji Yes Jon Anderson i wirtuoz klawiszy Vangelis, chociaż początki współpracy obu artystów sięgają 1975 roku, kiedy Vangelis epizodycznie był w składzie Yes w zastępstwie Ricka Wakemana, który opuścił zespół, jednak dla Vangelisa będącego silną osobowością artystyczną, rola szeregowego klawiszowca w zespole rockowym nie była zbyt ambitnym wyzwaniem, dlatego też szybko rozstał się z Yes, jednakże zdołał nakłonić wokalistę zespołu, Jona Andersona, do gościnnego zaśpiewania jednego z fragmentów suity na swoim albumie, wydanym w 1975 roku Heaven and Hell.
Szerszą współpracę muzycy podjęli cztery lata później, po nieporozumieniach, do których doszło wewnątrz Yes i odejściu od tego zespołu Jona Andersona w 1979 roku, co skłoniło obu artystów do zacieśnienia współpracy pod szyldem duetu Jon and Vangelis, zaś album The Friends Of Mr Cairo był drugim albumem duetu, który wydany został w lipcu 1981 roku.
Album otwiera przebojowa syntetyczna ballada I'll Find My Way Home (w pierwszej wersji nie znalazła się na albumie), z przepięknym subtelnym wokalem Jona Andersona. To największy przebój duetu, który debiutował na 6. miejscu listy przebojów w Wlk. Brytanii.
State of Independence, od strony muzycznej jest połączeniem hipnotycznego sekwencerowego pulsu, sennego new-age'owego podkładu i długich partii saksofonu; wokalnie zaś piosenka przypomina klimaty... jakby karaibskie i reggae.
Kompozycje Beside i The Mayflower to spokojne new age'owo-ambientowe ballady z charakterystycznymi subtelnymi wokalami Andersona. Beside pozbawiony jest zbędnej sekcji rytmicznej (tylko wokal + klawisze); ta pojawia tylko na chwilę w The Mayflower wzbogaconej o sample dialogów i komunikatów radiowych.
12-minutowa dwuczęściowa kompozycja tytułowa The Friends of Mr Cairo bezpośrednio nawiązuje do klasycznych hollywoodzkich filmów gangsterskich z lat 30 i 40, w tle utworu co jakiś czas przewijają się sample z urywków klasycznych filmów, w których słychać dialogi bohaterów z epoki, takich jak Humphrey Bogart, Sydney Greenstreet, Peter Lorre i Jimmy Stewart. Pierwsza część utworu zaczyna się od dźwięku klaksonu, szalonej ucieczki samochodem, strzelaniny, wycia syren, wreszcie rumoru zderzenia i znów strzelaniny (motyw jest jeszcze kilkakrotnie powtarzany); utwór utrzymywany jest hipnotycznym pulsem sekwencera niemilknącym ani przez chwilę przez pierwszą część kompozycji. Druga część jest spokojna, niezwykle nastrojowa i ambientowa, pozbawiona sekcji rytmicznej.
Back to School to najszybszy i najbardziej energiczny numer albumu; jest to de facto klasyczny rock'n'roll z początku lat 60 w synth popowej oprawie, z niesamowitymi partiami organów Vox Continental i saksofonu, idealnie podtrzymujących ducha tamtej epoki.
Album kończy przepiękna ambientowa ballada Outside of This (Inside of That), która stanowi idealne tło wyciszenia i refleksji nad całym albumem.
The Friends of Mr Cairo jest dziś jednym z najbardziej klasycznych albumów lat 80; w Wlk. Brytanii pokrył się złotem z ilością 100 tys. sprzedanych egzemplarzy, zaś z takim samym wynikiem sprzedaży w Kanadzie, płyta otrzymała status platyny. W USA album dotarł do 64. miejsca Billboard Pop Albums.
Ostatnio zmieniony 28 lip 2022, 1:36 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 3 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114110

Post autor: Depeche Gristle »

Kombi - Nowy Album, 2016;
*****
Style: synthpop, cold wave, synthrock, rock elektroniczny, ambient, hip hop, new age, nowa fala
Obrazek

Klincz - Kolory Muzyki, 2013;
******
Style: nowa fala, synthpop, synthrock, cold wave, postpunk, rock elektroniczny, ambient, new age
Obrazek


Nowy Album - studyjna reaktywacja zespołu Kombi po 28 latach od nagrania płyty Tabu (1988). Pretekstem do nagrania Nowego Albumu było również 40-lecie założenia kultowej polskiej syntezatorowej formacji.
Przez blisko ćwierć wieku niebytu Kombi, lider zespołu Sławek Łosowski nagrywał pod własnym nazwiskiem wspomagany przez perkusistę - swojego syna Tomka. W końcu z czasem Sławek uzupełniał skład o kolejnych muzyków, w tym o wokalistę Zbyszka Fila dysponującego mocnym soulowym wokalem przypominającym barwą i stylem Grzegorza Skawińskiego, który z kolei w 2004 podjął próbę reaktywacji Kombi, jednak bez lidera i klawiszowca zespołu Sławka Łosowskiego, co ostatecznie doprowadziło do ostrego konfliktu między artystami i powstania Kombii ze Skawińskim jako liderem i wokalistą, tylko częściowo nawiązującym do tradycji dawnego Kombi.
Tymczasem reaktywację Kombi poprzedziły wydania w 2009 roku albumu Zaczarowane Miasto i albumu Live w 2013 pod szyldem Kombi Łosowski, przywracając markę Kombi po dwóch dekadach letargu.
Nowy Album od początku zakładał nawiązanie do tradycji i brzmień z dwóch największych albumów Kombi z lat 80 - Nowy Rozdział i Kombi 4. Zresztą szata graficzna otwarcie nawiązuje do Nowego Rozdziału; brak jest co prawda na froncie okładki zdjęcia zespołu, za to dominuje prosta sztuka graficzna lat 80; duży kultowy czerwony szyld Kombi, pod którym widnieją charakterystyczne dla lat 80 świetliste pasy znane z wnętrz studiów TV, programów muzycznych i teledysków z tamtych czasów, zaś w samym środku potrójnego pasa umieszczono obok siebie przyciski "play" i "stop", na dole widnieje napis "Nowy Album" wzorowany na literach z wyświetlaczy elektronicznych kalkulatorów z lat 80, czyli tak samo jak miało to miejsce w przypadku LP Nowy Rozdział (1983).
Wydanie Nowego Albumu opóźniła śmierć żony Sławka, zmarłej po długiej i ciężkiej chorobie. Ostatecznie w 40 rocznicę powstania Kombi, 22 stycznia 2016 roku Nowy Album trafił na półki sklepowe.
Pierwszym singlem zapowiadającym, promującym i otwierającym album jest kompozycja Na Dobre Dni, o prostej i przebojowej synth popowej strukturze silnie przypominającej największy przebój Kombi - Słodkiego Miłego Życia - z niezwykle optymistycznym przesłaniem na... ciężkie czasy.
Następne utwory kontynuują zderzenie współczesności z nostalgią za latami 80, poczynając od mocnego synth popowego Sen Za Snem, łączącego analogowe brzmienia z nowoczesnymi aranżami; nieco lżejszy, za to bardziej przebojowy jest Niech Noc Połączy.
Nowy Rozdział otwarcie nawiązuje brzmieniem do kultowego albumu Kombi - Nowy Rozdział; można tu usłyszeć chyba wszystkie dźwięki największych pochodzących z niego przebojów, w tym Słodkiego Miłego Życia, Kochać Cię Za Późno, Jej Wspomnienie, jednakże piosenka opowiada o współczesnym problemie życia w zniewoleniu przez wirtualny świat internetu.
Miłością Zmieniaj Świat jest kolejnym singlem promującym album; to przepiękna synth popowa ballada łącząca analogowe brzmienia syntezatorów Sławka ze współczesną aranżacją. Ciekawostką jest pojawienie się partii rapowanej w wykonaniu Kuby Gołdyna.
Mocnym argumentem płyty jest kompozycja Siedem Piekieł, w której można się doszukać hybrydy stylu Depeche Mode ze stylem Kombi lat 80.
Utwór Niedopowiedzenia jest chwilą niemal całkowitego wytchnienia od brzmień Kombi lat 80; dynamiczny i energetyzujący synth pop przypomina bardziej elektroniczne oblicze New Order. To najlepszy moment płyty.
Gwinea to znów powrót do klimatów brzmień klasycznego Kombi połączonych ze współczesną aranżacją, podanych jednak w lżejszej i bardziej pogodnej formie; pojawiają się tu brzmienia rodem z Commodore 64 i afrykańskie śpiewy plemienne. Nieprzypadkowo, bowiem piosenka jest wirtualną podróżą i ucieczką do Afryki.
Jaki Jest Wolności Smak to znów mocniejszy i dynamiczny styl synth popu; mocna sekcja rytmiczna i perkusyjna plus klimat klasycznego Kombi, doskonale sprawdzają się w tekście odwołującym się do sprzeciwu wobec skorumpowaniu i arogancji autorytarnej władzy.
Podstawową część albumu dopełnia jedyny instrumental, Słoneczny Dzień, o dziwo, mało nawiązujący do brzmień klasycznego Kombi, za to przypominający dokonania Tangerine Dream z lat 90. Choć biorąc pod uwagę dotychczasowe instrumentalne kompozycje Łosowskiego z lat dwutysięcznych, taka sytuacja wcale nie musi dziwić. Utwór jest kolażem rocka elektronicznego, new age i ambientu, wreszcie też pojawiają się długie solówki gitarowe zagrane przez Wiktora Tatarka.
I już na sam koniec, żeby utrzymać nastrój klasycznego Kombi, pojawia się bonus w postaci największego przeboju zespołu, Słodkiego Miłego Życia w wersji live, zagranego w wersji nie różniącej się od oryginału z 1983 roku; nawet wokal Zbyszka Fila trudno odróżnić od wokalu Grzegorza Skawińskiego.
Nowy Album jest udanym powrotem Kombi, który niemal w całości jest przesycony brzmieniem ulubionych syntezatorów Sławka Łosowskiego: Prophet-5 i Mini Korg 700s, i nawet jeżeli album niekiedy brzmi nawet bardziej "noworozdziałowo" od... samego Nowego Rozdziału. Świetne teksty, analogowe brzmienia połączone z nowoczesnością bronią się same. Album retro na czasie.

Kolory Muzyki - kompilacyjny album największych przebojów powstałej w 1983 roku poznańskiej formacji Klincz, wydany nakładem wytwórni MTJ. Od samego początku grupa inspirowała się stylem new romantic, przenosząc go na polski grunt muzyczny. Mimo popularności new romantic i synth popu w latach 80 w Polsce, Klincz pozostawał raczej w cieniu podobnych wykonawców - Kapitana Nemo, Kombi, Papa Dance, Lombardu czy Urszuli; nawet do dziś dwa jedyne studyjne albumy grupy - Gorączka (1984) i Jak Lodu Bryła (1988) - nie doczekały się wznowień CD, mimo to Klincz był jednym z najbardziej wpływowych zespołów na polskim rynku muzycznym, a składanka Kolory Muzyki stanowi ciekawy przegląd ich twórczości w formie CD.
Najbardziej na twórczość Klinczu wpłynęły przede wszystkim Ultravox, Pseudo Echo i polska punkowa scena początków lat 80, co słychać wyraźnie w takich piosenkach jak Dla Ciebie Staczam Się, Gorączka, Posłuszna Jak Automat, Jak Lodu Bryla, To Nie Do Wiary, Zadzwoń Do Nieba, Wielki Wyścig i Dziś Cofnąć Się Nie Mogę, charakteryzujące się ponurym klimatem, zimnofalowym brzmieniem i rytmicznym pulsem sekwencera, dopełnione post punkowymi riffami gitarowymi. Równe chłodne i ponure są przepiękne i przejmujące ballady: Plamy Na Słońcu i Nie Ma Ucieczki, tu też słychać silne wpływy Ultravox i Pseudo Echo.
Są też i pogodniejsze synth popowo-nowofalowe numery: Firma Salon Gier oraz, śpiewane w duecie z Urszulą, Koty i Pod Latarnią.
Post punkowo-nowofalowe oblicze mają przypominający dokonania Lombardu Słodki Doping oraz numer nieco w stylu Dwa Plus Jeden lat 80 Disneyland, z kolei w Dokąd, Po Co i Jak słychać wyraźny klimat Killing Joke.
Jednym z najciekawszych utworów jest kończący album instrumentalny Latarnik z mocnym pulsem sekwencera, ambientowymi i new age'owymi partiami syntezatorów zespolonymi z mocną sekcją perkusji, delikatnymi latynoskimi zagrywkami gitary akustycznej i solówkami syntezatora gitarowego. Kompozycja przypomina twórczość Tangerine Dream z płyt pochodzących z lat 1978-83.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:28 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Sublime
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 644
Rejestracja: 16 lis 2013, 19:44
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy: Berliniarze
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#114114

Post autor: Sublime »

https://www.youtube.com/watch?v=A7lbY-THNHc

Flying Lotus - Until The Quiet Comes

Jestem w szoku, że dopiero teraz Flying Lotus trafia mi pod ręce. No i to jest właśnie to nowe tchnienie - czas na coraz mniejsze narzekanie, tylko na rzeczywiste słuchanie. :listen:

Szczególnie ten utwór z Eryką Badu - jeśli nawet PR3 zwraca na niego uwagę, to chyba faktycznie jest coś na rzeczy...


Sublime

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114133

Post autor: Depeche Gristle »

Sigue Sigue Sputnik - Flaunt IT, 1986;
*****
Style: new wave, synthpop, cold wave, dark wave, industrial, experimental, postpunk, electro-blues, glam rock, funk, noise
Obrazek


Flaunt It - debiutancki album brytyjskiej formacji Sigue Sigue Sputnik założonej w 1982 roku w Londynie przez ex basistę Generation X Tony'ego Jamesa. Młody zespół uzupełniał skład na różne sposoby, m.in. za sprawą ogłoszenia w Melody Makerze pozyskano gitarzystę Neala X, z kolei wokalistę Martina Degville Tony wypatrzył w... sklepie odzieżowym w Kensington Market, gdzie chłopak przyciągnął uwagę lidera zespołu ekstrawaganckim wyglądem. Wcześniej do współpracy próbowano namówić mało znanego wtedy wokalistę Sisters Of Mercy Andrew Eldritcha - ten jednak miał inną wizję artystyczną aniżeli Tony James - oraz... Annie Lennox, której wokal nie przypadł z kolei do gustu Tony'emu. Grupa od początku szokowała wyglądem scenicznym - wymyślnymi strojami ze skór, potarganymi maskami na twarzach, sztucznymi paznokciami czy ekstrawaganckimi irokezami na głowach. Także koncerty Sigue Sigue Sputnik budziły wiele kontrowersji zachowaniem muzyków i nieprawdopodobną hałaśliwością.
Debiutancki album grupy, zatytułowany Flaunt It, którego współproducentem był legendarny Giorgio Moroder, ukazał się w marcu 1986 roku.
Album otwiera singiel i zarazem największy przebój grupy Love Missile F1-11 (Re-Recording Part II) z mocnym, dynamicznym i industrialnym pulsem sekwencera ( co jest cechą charakterystyczną dla wykonawców i zespołów współpracujących z Moroderem), punkowymi riffami gitarowymi, nowofalowym wokalem i efektami samplerskimi z przetwarzaniem wokalu i muzyki oraz wstecznymi taśmami.
Bardzo podobną strukturę zachowują również utwory Sex-Bomb-Boogie i 21st Century Boy.
Jedną z najciekawszych kompozycji jest przesycona analogowymi brzmieniami rodem z komputera Atari industrialna ballada Atari Baby z przejmującym wokalem Martina Degville'a.
W dynamicznym synth popowym Rockit Miss U·S·A sekwencerowy puls jest znacznie subtelniejszy i wyciszony, za to numer przesycony jest muzycznie i wokalnie wpływem Suicide, nie brakuje tu też mocnych riffów gitarowych.
Massive Retaliation jest z kolei mroczniejszym momentem łączącym industrial z brzmieniami przypominającymi dokonania Sisters Of Mercy, New Order i Psyche. I jak zwykle, nie brak jest tu ostrych glam rockowych riffów gitary, obecne są też samplowane wstawki w stylu Malcolma McLarena.
Teenage Thunder to kolejny dynamiczny synth popowy numer, w którym muzycznie i wokalnie słychać wpływy Suicide. Tym razem motywy gitarowe są bluesowe, w tle zaś - funkowe.
Zamykający album utwór She's My Man jest już ewidentną hybrydą synth popu i glam rocka w stylu amerykańskim, oprawioną ostrymi riffami gitary i wokalem przypominającym styl Billy'ego Idola.
Praktycznie każdy utwór na płycie poprzedzają i kończą interludia w postaci udziwnionych dżingli reklamowych skomponowanych dla firmy L'Oréal, i-D magazine czy NeTWork 21.
Sigue Sigue Sputnik debiutował z albumem Flaunt It podobnie jak Pet Shop Boys z albumem Please w tym samym 1986 roku - u schyłku popularności synth popu; obie formacje odniosły w debiucie ogromny sukces komercyjny, jednakże to Pet Shop Boys z o wiele prostszą formą przekazu przez następne dekady kontynuowali karierę na światowych listach przebojów, natomiast Sigue Sigue Sputnik ze znacznie trudniejszą i ambitniejszą muzyką, mimo wydania w 1988 roku albumu Dress for Excess, nie powtórzyli już sukcesu pierwszej płyty, zaś sam zespół wielokrotnie potem zawieszał i wznawiał działalność.
Niewątpliwie jednak Sigue Sigue Sputnik pozostawili po sobie jeden z najważniejszych albumów lat 80 - Flaunt It - z wielkimi przebojami Love Missile F1-11, Atari Baby, Sex-Bomb-Boogie i 21st Century Boy.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:30 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114152

Post autor: Depeche Gristle »

Super Girl Romantic Boys - Miłość Z Tamtych Lat, 2013;
******
Style: nowa fala, synthpop, cold wave, industrial, postpunk, experimental, minimal
Obrazek


Miłość z Tamtych Lat - debiutancki retro-album warszawskiej formacji Super Girl Romantic Boys, powstałej na fali nostalgii za dekadą lat 80 i powrotu wielkiej popularności syntezatorowych brzmień lat 80. jaka nastąpiła pod koniec lat 90.
Zespół powstał w Warszawie w 1998 roku z inicjatywy muzyków undergroundowej sceny punkowej Konstantego Usenki i Ewy Malinowskiej.
SGRB od początku charakteryzowali się wymyślnym i ekstrawaganckim image'em; makijażami, brokatem, nietypowymi fryzurami i strojami nawiązującymi do buntu brytyjskiej nowej fali początku lat 80. Zespół szybko zyskał popularność dając serię koncertów zarówno w kraju, jak i w Niemczech, Holandii czy Rosji i na Białorusi, stając się czołowym przedstawicielem polskiej sceny electro clash.
Na brzmienie SGRB największy wpływ wywarł przede wszystkim brytyjski The Human League, ponadto słychać tu wpływy Cabaret Voltaire, Fad Gadgeta, Soft Cell, Suicide i Depeche Mode, które zostały zestawione z rodzimymi synth popowymi wpływami zespołów Kombi, Kapitana Nemo, Klincz, Dwa Plus Jeden czy Franka Kimono.
Ogromną popularność zespół zyskał w 2002 roku za sprawą wielkiego przeboju Spokój, którego teledysk promowany był przez MTV, zaś sam utwór znalazł się na składance Disco Chaos – Nowa Fala 2002, zawierającej nagrania polskiej sceny electro clash, ponadto numer wykorzystany został jako podkład muzyczny w filmach "Jak to się robi z dziewczynami" oraz "Człowiek z reklamówką'.
W roku 2003 SGRB ukończyli swój premierowy materiał studyjny, jednakże konflikt z wytwórnią SP Records spowodował wstrzymanie wydania albumu na całą dekadę, a zespół w międzyczasie, kilkukrotnie zmieniając skład, po serii koncertów i udziałach w programach TV (m.in. w stacjach Polsat, MTV i TVP Kultura) po konflikcie między Kostją i Ewą w 2006 roku został rozwiązany. Reaktywował się co prawda dwa lata później, na swoje dziesięciolecie, dając dużą trasę koncertową, jednak do pełnego powrotu Super Girl Romantic Boys trzeba było czekać aż do wygaśnięcia kontraktu z wytwórnią SP Records. W 2013 roku, po dekadzie od dokonania nagrań, nakładem niezależnej wytwórni Antena Krzyku, ukazał się album Miłość Z Tamtych Lat uzupełniony o nagrania z lat 2004-06 i zupełnie premierowe, nastąpiła też pełna reaktywacja zespołu.
Instrumentalny Dworzec Zachodni jest stacją początkową albumu Miłość Z Tamtych Lat, która zabiera słuchacza w retrospektywną podróż w zarówno siermiężny PRL, jak i w klimat oldschoolowych brzmień syntezatorów z epoki: Cassio i Yamaha. Sam utwór brzmi, jakby wprost został wyjęty z kultowego albumu The Human League - Dare (1981), tylko odległy riff gitary zdradza iż mamy do czynienia nie z zespołem z Sheffield a z Warszawy.
Większość piosenek jest oparta na prostej strukturze synth popu cechującego się szybkim rytmem archaicznego automatu perkusyjnego, dynamicznym pulsem sekwencera, retrospektywnych i przebojowych liniach melodii z silnym wpływem The Human League i Fad Gadgeta uzupełnionych o nowofalowe riffy gitary w roli ozdobnika. Nie bez znaczenia są damsko-męskie wokale często występujące w formie duetów, bądź tworzące chóry. Na takiej właśnie strukturze oparte są kompozycje Zimny Dzień, Podaj Mi Rękę W Zoo, Szkło, Chmura (wręcz uderzające podobieństwo do utworu The Human League I Love You Too Much z albumu Hysteria, 1984) oraz Miasto Nie Żyje. W podobnym tonie utrzymane są też największe przeboje zespołu, w tym Spokój, Na Pętli Znów i Klub SS; wszystkie te kompozycje prezentują mocno synth popowy charakter brytyjskiej sceny początków lat 80. połączony z klimatami (głównie w tekstach i wokalach) polskiej nowej fali i synth popu lat 80.
Inny przebój SGRB Koma stanowi hybrydę cold wave i new wave oraz brzmień Cabaret Voltaire z brzmieniami Kombi.
Instrumentalny Dworzec Wschodni z eksperymentalną introdukcją przechodzi w klimat nieco rodem z instrumentalnego numeru Big Muff z debiutanckiej płyty Depeche Mode - Speak & Spell (1981).
W utworze AGD synth popowy klimat Soft Cell zderza się z klimatem PRL-u okiem Dwa Plus Jeden i Franka Kimono.
Syreny to bodaj w ogóle najlepszy numer albumu zaznaczający się klimatami synth popu, w których mieszają się style od Fad Gadgeta, przez The Human League, Soft Cell i Depeche Mode, po Suicide, łącząc się z klasycznie punkowym klimatem polskiej nowej fali lat 80. wyraźnie słyszalnej w śpiewie Kostii, co musi budzić należny respekt.
Równie świetnym momentem albumu jest numer Płyty; zimna fala łączy się tu z industrialem i synth popem, do tego dochodzi mocny punkowy wokal Kostii; piosenka mocno przypomina dokonania Fad Gadgeta.
Całość kończy Mam Jeszcze 3 Życia, utwór w klimacie futurystycznych gier na Atari i Commodore 64, stanowiący mieszankę synthpopu z wczesnym house'em lat 80.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:31 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114192

Post autor: Depeche Gristle »

Orchestral Manoeuvres in the Dark - Navigation The OMD B-Sides, 2001;
*****
Style: new wave, synthpop, cold wave, dark wave, synthrock, experimental, industrial, pop psychodeliczny, ambient, minimal, jazz, soul, trip-hop, funk, electro blues, rock symfoniczny
Obrazek


Navigation: The OMD B-Sides - kompilacyjny album grupy Orchestral Manoeuvres in the Dark wydany 14 maja 2001, zawierający niealbumowe utwory (głównie strony B singli) z lat 1979-91, biorąc po uwagę, że OMD wyjątkowo poważnie traktowali drugie połowy swoich singli, album jest zbiorem prawdziwych, często mało znanych nawet przez fanów zespołu, rarytasów. Szczególną wartość artystyczną posiadają utwory z wczesnego okresu działalności zespołu, z lat 1979-83.
Album otwiera utwór... albumowy - Almost - będący jednak stroną B singla Electricity; we wczesnej wersji z 1979 roku Almost brzmi bardziej surowo od wersji albumowej.
Dalszy zestaw prezentuje kompozycje bardziej wyrafinowane, na których zespół odważniej eksperymentuje, względem materiału z ówczesnych albumów, z rzadkim w przypadku OMD industrialem lub stawiając na znacznie mroczniejszy klimat, buduje klimat chłodu i mroku. Bodaj najlepszym numerem płyty jest depresyjny i schizofreniczny I Betray My Friends, w którym słychać wpływy wczesnego Cabaret Voltaire i Throbbing Gristle.
Równie ciekawym numerem o bardzo przebojowym charakterze jest Waiting for the Man z repertuaru The Velvet Underground, utrzymany w stylistyce podobnej do Electricity i Messages, nie wiedzieć czemu nie znalazł się on w podstawowej setliście debiutanckiego albumu OMD, gdzie zapewne stałby się - obok wspomnianych piosenek - trzecim przebojem albumu.
Przykładem mrocznej, depresyjnej i chłodnej elektroniki jakiej nie brakowało na czterech pierwszych albumach OMD z lat 1980-83 są: Annex z silnymi wpływami Kraftwerk (Ralf & Florian, Radio Activity), mroczny i synth popowy zarazem Sacred Heart, psychodeliczny The Romance of the Telescope, zimnofalowy Navigation, od którego tytuł zaczerpnął cały album, oraz mroczny 4–Neu z partiami fortepianowymi i przetworzonymi depresyjnymi jękami w tle.
Warte uwagi są też kompozycje instrumentalne; chłodny i minimalistyczny 66 & Fading oraz industrialno-eksperymentalny (The Angels Keep Turning) The Wheels of the Universe zamykający album.
Nie mniej ciekawa jest dalsza część albumu zawierająca twórczość z lat 1984-91, z czego najlepszy jest Her Body in My Soul mocno przypominający dokonania Depeche Mode z płyt Construction Time Again i Some Great Reward (oraz B-side'ów pochodzących z nich singli).
The Avenue jest balladą w klimacie wczesnego OMD, którego sekcję rytmiczną stanowi wolno poruszający się skład kolejowy.
Garden City przypomina klimaty New Order z przeboju Blue Monday, z kolei chłodne Concrete Hands i Firegun są typowymi przykładami brzmienia OMD z płyt The Pacific Age i Crush, i obie piosenki śmiało mogłyby znaleźć się w podstawowej setliście którejś z nich.
This Town nawiązuje do stylistyki La Femme Accident, gdzie dominuje tradycyjne instrumentarium i smyczki. W utworze słychać wpływy jazzu, bluesa i rocka symfonicznego.
Gravity Never Failed jest powrotem do brzmień z Organisation i Architetcure & Morality, zaś będący fuzją brzmień klasycznego OMD z Elektric Music (projekt Karla Bartosa) Burning to numer zasługujący, by być w podstawowej setliście albumu Sugar Tax, którego byłby znacznym uatrakcyjnieniem. Inna piosenka z tego okresu - Sugar Tax - mimo tytułu nie weszła do podstawowego składu albumu Sgar Tax. Numer ten łączy trip hopowy rytm z klimatem soulu.
Początek lat 2000 był dla OMD i ich fanów okresem posuchy, fani czekali już pięć lat na kolejny studyjny album (a mieli poczekać jeszcze dziewięć!), zespół w zasadzie nie istniał, jednakże album Navigation: The OMD B-Sides w zupełności wynagradzał fanom brak twórczej aktywności OMD w tamtym okresie.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:32 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114194

Post autor: Depeche Gristle »

Düsseldorf - Live Re / Actions, 2016;
******
Style: nowa fala, synthpop, rock industrialny, rock eksperymentalny, ambient, rock elektroniczny, ebm, neofolk, cold wave, dark wave, noise, postpunk, minimal
Obrazek


Live RE/Actions - wydawnictwo koncertowe kultowego śląskiego industrialno-eksperymentalnego bandu Düsseldorf, zawierające materiał z kilku występów z lat 2014-15 i zremasterowane w jedną całość w formie pojedynczego misterium jako album koncertowy. Krążek miał swoją premierę 1 kwietnia 2016 roku.
Od blisko 30 lat od powstania i działalności w latach 1989-93, a potem od czasu reaktywacji w 2011 roku, Düsseldorf zaistniał przede wszystkim na gruncie koncertowym, w międzyczasie w 2011 roku ukazał się album kompilacyjny, częściowo zawierający materiał studyjny z lat 1989-93.
Live Re/Actions w przeważającej większości jest retrospektywą najbardziej kultowych utworów zespołu, którego podstawowy skład - Adam Białoń (wokal) i Adam Radecki (klawisze) - wzmocnił trzeci muzyk, odpowiedzialny za sample i efekty dźwiękowe frontman katowickiego elektro-dubstepowego projektu C.H. District Mirosław Matyasik.
Album rozpoczyna się występem we wrocławskim klubie Liverpool dnia 9. 11. 2014 roku (w ramach Wrocław Industrial Festiwal), w postaci eksperymentalnego performance'u Projekcja, będącego hołdem dla Dadaizmu - ruchu artystycznych aktywistów z pierwszych dekad XX wieku, których główną cechą była wolność twórcza, awangarda, improwizacja i groteska, co silnie uwidocznione jest w hipnotycznym ciągu brzmień klawiszowych, industrialnym pulsie sekwencera i w podkreślanej zwielokrotnionymi echami narracji Adama Białonia.
Królewska Huta (Warszawa, klub Fugazi, 26.09.2015) jest żywym przykładem grania industrialnego, które w formie muzyki przypominającej dokonania D.A.F.-u, Der Plan i Die Krupps uzmysławia świat górnośląskich hut, fabryk i kopalń odzwierciedlonych w motorycznym i transującym proto-punkowym pulsie automatu perkusyjnego i wyrazistym basie w kakofonii chaotycznych dźwięków i wykrzyczanej niczym mantra sekwencji wokalisty "dymy, kopalnie, huty i stal - człowiek-maszyna, człowiek-maszyna", co przypomina o niekończącej się zależności współczesnego społeczeństwa od przemysłu i maszyn.
D.P.B. (DEUTSCHLAND PUNK BASS - klub Fugazi, Warszawa), jest kompozycją łączącą polską nową falę lat 80 z synth popem w klimatach bliskich Psyche. Zwraca uwagę brak riffów gitarowych obecnych w tej kompozycji w wersji z końca lat 80. jednakże utwór zachowuje swój rockowy pazur poprzez wzmocniony punkowy beat i mocny puls sekcji basowej.
Last Brodcast (14.11.2015, klub Gosit, Zawadzkie) jest jedną z premierowych kompozycji tria. Instrumentalny utwór łączy w sobie klimaty wczesnego The Human League, Cabaret Voltaire i Tangerine Dream. To hybryda rocka elektronicznego z industrialem.
Wodospady (klub Fugazi, Warszawa) to kolejna fuzja polskiej nowej fali z synth popem, w którym słychać echa twórczości Psyche, Kraftwerk i Kombi.
Jaskrawe Kolory (klub Liverpool, Wrocław), utwór, którego początki sięgają jeszcze czasów legendarnego zespołu Nowy Horyzont, w którego składzie w latach 80. grali muzycy Düsseldorfu, odwołuje się stylem do polskiej sceny punkrockowej lat 80. zaś muzycznie bardzo silne są tu wpływy nurtu neue deutsche welle spod znaku Der Plan, Die Krupps i D.A.F.
Rudnik (21.06.2015, Polin, Warszawa), to najbardziej niesamowity moment płyty. Całkowicie eksperymentalny utwór został skomponowany na specjalny występ poświęcony dokonaniom prekursora polskiej muzyki elektronicznej Eugeniusza Rudnika, zaś pomysłodawcą przedsięwzięcia był właściciel wytwórni Requiem Records Łukasz Pawlak. Muzycznie utwór jest podróżą w przełom lat 60. i 70. wprost do eksperymentalnej elektroniki z tamtej epoki; słychać tu eksperymenty z samplami, wykorzystano też taśmy z głosem Eugeniusza Rudnika, dla którego twórczości ten utwór jest hołdem.
Potega Ludu (3.10.2015, klub Dom, Łódź), to jedna z klasycznych pozycji w dorobku Düsseldorfu i zarazem jedna z najstarszych polskich kompozycji EBM, pierwotnie śpiewana przez Marcina Jasińskiego (na krótko będącego wokalistą Düsseldorfu w 1993 roku), jednakże o wiele cięższy i ochrypły wokal Adama Białonia po prostu miażdży studyjną wersję sprzed lat. Sam numer utrzymany jest w stylistyce Font Line Assembly, na którego wzór piosenkę opatrzono samplami z filmów - choć nie amerykańskich, tylko kultowych polskich. Całość niesie ze sobą moc i niszczy system.
Dlaczego (klub Fugazi, Warszawa), to kolejny utwór z repertuaru Nowego Horyzontu; mocno zmieniony nie tylko względem wersji Nowego Horyzontu ale także wersji Düsseldorfu z lat 80. Zachowany został jednak silny wpływ polskiej nowej fali, w szczególności Siekiery, muzycznie zaś słychać klimaty Depeche Mode i Front 242. Numer jest wyjątkowo smutny, odnoszący się do motta całego albumu: "W głębi serca nosimy smutek i gniew, który przeradza się w muzykę..."
Neofolkowy Judentanz (klub Liverpool, Wrocław) jest bardzo bliski wersji Düsseldorfu z lat 80; zimnofalowy synth pop miesza się tu z judaistycznymi wokalizami Adama Białonia, na zakończenie pojawia się jednak interlude, zasypujące publiczność gradem noise'owych dźwięków.
Choć Judentanz formalnie jest ostatnim numerem albumu, pojawia się po nim jeszcze jedna króciutka ukryta kompozycja bez tytułu, z muzycznym podkładem w klimacie Kraftwerk i głosem wokalisty informującym o najbliższych planach zespołu, w tym o pracach nad pierwszym pełnowymiarowym albumem studyjnym Düsseldorfu. Zapowiedź ta brzmi niezwykle zachęcająco, wypada więc niecierpliwie wyczekiwać pierwszego studyjnego albumu Düsseldorf, sięgając w międzyczasie po jeden z najbardziej ciekawych i udanych albumów koncertowych w historii polskiej muzyki syntezatorowej - Düsseldorf - Live Re/Actions.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:34 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114197

Post autor: Depeche Gristle »

Wallenstein - Cosmic Century, 1973;
******
Style: krautrock, rock progresywny, rock symfoniczny, jazz-rock, funk, rock elektroniczny, soul, blues-rock, cold wave
Obrazek


Cosmic Century - trzeci album studyjny niemieckiej formacji krautrockowej Wallenstein założonej w 1971 roku przez klawiszowca i wokalistę oraz studenta Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, Jürgena Dollase.
W pierwszej połowie dekady lat 70 XX wieku wśród awangardowych zespołów niemieckich ogromną popularność zyskała tematyka kosmosu, obecna w muzyce i w tekstach. Muzyka krautrockowa zyskała miano Kosmische Musik, którą w tamtych czasach wykonywały zespoły i wykonawcy pokroju Tangerine Dream, Ash Ra Tempel, Klaus Schulze, Cluster, Harmonia, Popol Vuh, Can czy Kraftwerk. Wallenstein jednakże o wiele bardziej - mimo niemieckojęzycznej nazwy - przypominał zespół brytyjskiej sceny prog-rockowej; muzyka grupy bardziej oscylowała w stylu King Crimson, Pink Folyd, Emerson, Lake & Palmer czy Soft Machine aniżeli wspomnianych niemieckich zespołów krautrockowych, chociaż typowo niemiecką cechą Wallenstein pozostały względnie oszczędne wokale, nad którymi zdecydowanie przeważała muzyka, co było raczej typową cechą dla wykonawców spod nurtu krautrocka.
Wydany w 1973 album Cosmic Century ma zatem dość mylny tytuł, bowiem - poza niewielkim epizodem - w zasadzie brak tu jest odwołań do muzyki kosmicznej. Album składa się z dwóch części; strona A albumu jest w klimacie symfoniczno-funkowo-jazzowym, zaś strona B jest stricte prog-rockowa.
Album otwiera blisko 10-minutowy rozbudowany i przechodzący trzy etapy Rory Blanchford; utwór rozwija się od fortepianowo-smyczkowego interlude, przechodząc w struktury funkującego jazz-rocka z rozbudowanymi i przenikającymi się partiami fortepianu i skrzypiec uzupełnianymi niekiedy o hendrixowskie riffy gitary. Cały instrumentalny etap trwa ponad pięć minut, zakończony przez wyciszające się stopniowo partie fortepianu budujące klimat rodem z Ryszarda Wagnera; utwór przechodzi w etap wokalny; wokal Dollase'a charakteryzuje się tu łagodną i ciepłą barwą głosu pieśniarza z epoki baroku; utwór stopniowo nabiera rozpędu, by znów zwolnić do formy barokowej pieśni i znowu przyśpieszyć do klimatu charakterystycznego dla Pink Floyd czy King Crimson. Etap końcowy utworu jest mocno prog-rockowo - symfoniczny, zaś utwór wyciszają delikatne partie fortepianu i niezwykle smutny wokal Dollase'a.
Krótki, nieco ponad dwuminutowy instrumentalny utwór Grand Piano w całości - i wyłącznie - zagrany jest na fortepianie; słychać tu wyraźne wpływy i inspiracje muzyką poważną Jürgena Dollase'a.
Silver Arms oparty jest na podobnej, symfoniczno-funkowo-jazzowej strukturze co utwór otwierający - Rory Blanchford.
Blisko 10-minutowy Silver Arms rozpoczyna ponad 4-minutowy jazz-rockowo-symfoniczny instrumentalny wstęp (poprzedzony potężną bluesową zagrywką gitary basowej) z funkującą sekcją perkusyjną. Utwór rozkręca się klimatem fortepianowo-smyczkowym, po czym brzmienia fortepianowe zaczynają wyraźnie dominować, pojawiają się też partie syntezatorowe i organowe uzupełnione w pewnym momencie hendrixowskim riffem gitary. I podobnie jak poprzednio, tym razem w czwartej minucie utwór uspokaja się, pozostaje jedynie sekcja fortepianu i pojawia się epizod wokalny, w którym wokal Jürgena Dollase'a nabiera niezwykle smutnego charakteru, przypominającego do złudzenia wokal Erica Claptona; rytm powoli rozkręca funkująca perkusja i fortepianowy podkład uzupełniany o przeciągłe riffy gitarowe i dźwięki fletu w tle. Utwór znów przechodzi w etap instrumentalny rocka symfonicznego z prog-rockową sekcją perkusji. Tym razem partie syntezatorowe dominują na równi wraz z partiami fortepianu uzupełnianymi o riffy gitarowe w tle.
The Marvellous Child rozpoczyna jedyny wspomniany wcześniej epizod muzyki kosmicznej - minutowy wstęp analogowych dźwięków zagranych na syntezatorze, po czym utwór przechodzi w klasyczny schemat rocka progresywnego z dominującą rolą fortepianu wspomaganego przez syntezator. Najciekawiej robi się jednak, kiedy w samym środku kompozycja nagle zwalnia i pojawia się epizod wokalny; wokal Jürgena Dollase'a był tu zapewne inspiracją dla Midge'a Ure'a i Ultravox w latach 80 - podobieństwo wokalu Dollase'a do wokalu Mige'a Ure'a jest tu niemal uderzające. Drugim niesamowitym elementem tej części kompozycji jest pojawienie częściowo elektronicznej perkusji, dzięki czemu na ten krótki epizod utwór zyskuje popowy, nieco soulowy charakter. Jednak minutowy popowy epizod wokalny znowu przechodzi w etap klasycznego rocka progresywnego z dominującą rolą jazzujących klawiszy i już marginalną rolą syntezatora, całość uzupełniają gitarowe przytłumione riffy w tle.
Najbardziej wokalny utwór Song Of Wire przypomina dokonania Pink Floyd, Cream, King Crimson czy Emerson, Lake & Palmer, ale także... Can, głównie w dramatyzującej warstwie wokalnej Jürgena Dollase'a. Utwór przechodzi od spokojnego prog-rocka z dominacją fortepianu, po ciężkie uderzenia z Mellotronem w tle i chóralnymi śpiewami, po czym numer znów łagodnieje nabierając nieznacznych cech symfonicznych, by znów powtórzyć schemat z pierwszej części utworu z łagodnym prog-rockiem i dramatyzującym wokalem, znowu przechodząc w cięższe uderzenie, jednak już bez chóralnych śpiewów, za to z wiodącą rolą Mellotronu wspomaganego przez przytłumione riffy gitary w tle w finale utworu.
Album kończy finałowy instrumentalny motyw przewodni płyty - The Cosmic Couriers Meet South Philly Willy - którego tytuł jest oczywiście mylący, bowiem, jest to kompozycja klasycznie prog-rockowa z elementami jazz-rocka, w której - jako jedynej kompozycji płyty - główną linię melodii tworzy bluesowy i hendrixowski riff gitarowy, zaś fortepian i klawisze stanowią równorzędne tło razem z prog-rockową sekcją perkusyjną utworu stanowiącą swoisty napęd tej najpogodniejszej na albumie finałowej kompozycji.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:35 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114206

Post autor: Depeche Gristle »

John Foxx - Modern Art / The Best Of John Foxx, 2001;
*****
Style: new wave, synthpop, cold wave, postpunk, synthrock, industrial, ambient
Obrazek

Fancy And Band - Blue Planet Zikastar, 1995;
******
Style: synthpop, electro pop, glam rock, italo disco, cold wave, house, rock symfoniczny, neofolk, ambient, new wave
Obrazek


Modern Art - The Best of John Foxx - wydana w 2001 roku kompilacja singlowych utworów Johna Foxxa, wokalisty i współzałożyciela legendarnego zespołu new romantic Ultravox, w którym występował w latach 1974-79 i, z którym nie dane było artyście osiągnąć znaczącego sukcesu komercyjnego.
Nie mogąc się wykazać niezależnością twórczą przy jednoczesnym braku porozumienia z pozostałymi muzykami zespołu w kwestii dalszej twórczości Ultravox, John Foxx w 1979 roku rozpoczyna karierę solową, stając się tym samym w latach 80, wraz z Garym Numanem i Thomasem Dolbym, brytyjskim "samotnym bardem synth popu". Mimo opuszczenia macierzystego zespołu, twórczość Ultravox, w szczególności ta z okresu albumu Systems of Romance (1978), miała ogromny wpływ na twórczość Jhonna Foxxa, zwłaszcza w latach 80. co słychać już w pierwszym numerze kompilacji, futurystycznym, przypominającym też stylem wczesny The Human League singlu Underpass; podobny futurystyczno-synth popowy klimat prezentują No-One Driving, 20th Century z wpływami twórczości The Normal, Burning Car (w którym słychać mieszankę stylów z Systems of Romance i utworu Mr. X z płyty Vienna, pierwszego albumu Ultravox bez udziału Johna Foxxa), zaś piosenki o post punkowym zabarwieniu: Miles Away, Dancing Like A Gun i Endlessly brzmią, jakby wprost wyjęte zostały z albumu Systems of Romance.
Europe After The Rain i Stars On Fire, o pogodniejszym charakterze, budzą skojarzenia z twórczością szwedzkiego Secret Service, z kolei niebagatelny wpływ na twórczość OMD na płytach Junk Culture i Crush musiały wywrzeć utwory Your Dress i Like A Miracle. Odwrotnie zaś, inspiracje twórczością OMD słychać w kompozycji Enter The Angel.
Od bardziej chłodnego i mrocznego stylu John Foxx nie stronił w latach 90, czego przykładem jest dark-ambientowy, niemal sakralny, Sunset Rising.
Kompozycja The Noise stanowi hybrydę uderzenia The Prodigy z synth popowymi brzmieniami w stylu The Human League.
Nightlife, prawdopodobnie najlepszy numer kompilacji, to nieustannie pulsujący transowy beat automatu perkusyjnego stanowiący sekcję rytmiczną utworu będącego hybrydą zimnej fali i synth popu z silnymi wpływami twórczości Kraftwerk. Strofę stanowi chłodna melodeklamacja, zaś minimalistycznym refrenem jest przetworzone i śpiewane przez vocoder słowo "Nigh-tlife", co w efekcie daje efekt przypominający klimaty z albumu Trans - Europe Express zespołu Kraftwerk.
Shifting City jest jednym z względnie rzadkich u Johna Foxxa zwrotów w kierunku industrialu; słychać tu też wpływy brzmieniowe Depeche Mode i Moby'ego.
Całość dopełniają dwa synth popowe rarytasy z 1980 roku, dostępne wcześniej jedynie w bardzo ograniczonym nakładzie na flexi-dysku i 7-calówce - My Face i He's A Liquid.

Blue Planet Zikastar - wydany w 1995 roku album Fancy'ego, który w latach 80. sprzedając dziesiątki milionów egzemplarzy swoich płyt, osiągnął status światowej gwiazdy italo disco.
W początkach lat 90. nastała moda na eurodance i hip-hop, w kierunku których zwrócił się również Fancy, jednakże w 1995 roku artysta postanowił rozszerzyć swoje zainteresowania muzyczne, zwracając się ku brzmieniom gitarowym i alternatywnym, skompletował muzyków sesyjnych i pod szyldem Fancy and Band zdecydował się wydać bardziej ambitny materiał o charakterze koncept-albumu traktującego zarówno o uczuciach, jak i kosmosie i miejsca w nim cywilizacji.
Zapowiedzią dobrej zmiany w twórczości Fancy'ego jest otwierający album quasi-utwór In The Shadows Of The Night, będący w niespotykanym dotąd u Fancy'ego stylu rocka symfonicznego, który jest przepiękną balladą wprowadzającą w klimat albumu, i - jak się potem okaże w finale - idealnie kończącą album (Reprise).
Tytułowy Blue Planet zaskakuje całkowitym odejściem od stylów italo disco, eurodance i ogólnie od brzmienia lat 80; utwór zachwyca chłodnym dark-ambientowym i "Jarre'owskim" brzmieniem oraz silnym trip-hopowym rytmem w stylu Yello lat 90; również niski i głęboki wokal-deklamacja w stylu Dietera Meiera upodabniają utwór do twórczości Yello z płyty Zebra.
Prince Of Darkness to z kolei połączenie starego z nowym; klimatu wielkiego przeboju lat 80. Fancy'ego Flames of Love ze stylem Pet Shop Boys z płyty Very. Numer jest największym przebojem płyty i jednym z największych przebojów w dorobku Fancy'ego.
Kompletnym zaskoczeniem i szokiem dla fanów Fancy'ego był Moonchild, w którym artysta po raz pierwszy wymienia instrumentarium na rockowe - gitary, bass, żywe bębny - utwór jest w klimacie glam rocka lat 80, podobnie jak następny, ciepły i przebojowy ale z rockowym uderzeniem Again & Again - You Believe In Love (utwór jest jeszcze w formie bonusowej z syntezatorowym interlude na końcu), ciepło przyjęty przez fanów również stał się przebojem. Innym numerem w tym samym glam rockowym ciepłym klimacie jest I Can Give You Love.
Kompozycje Live My Life i Human Lover są przykładami nowoczesnego electro-popu charakteryzującego się w latach 90 utanecznioną rytmiką w stylu house.
Jeden z najbardziej niesamowitych momentów albumu stanowi neofolkowa kompozycja Sarmoti (Siegfried And Roy - Master Of The Impossible), przypominająca popularne w tamtych czasach dokonania zespołów Enigma i Era, z chóralno-sakralnymi wokalizami, głęboką narracją, monumentalną melodią i ludowymi zagrywkami na flecie i cytrze.
Niezwykle pogodny i taneczny Fly Away przypomina taneczne numery Pet Shop Boys z płyty Very, zaś cięższy i nieco bardziej ponury, choć równie taneczny Vanity Fair, z charakterystycznymi partiami saksofonu basowego jest kompozycją house'wą w klimatach Cabaret Voltaire i The Beloved z początków lat 90.
Jest też i głęboki ukłon w stronę starych fanów Fancy'ego; miłośników italo disco nie mają prawa zawieść numery w klasycznej postaci tego nurtu - Out Of My Mission i bardziej futurystyczny Magic.
Reach Out For The Stars przypomina zimnofalowo-gitarowe dokonania New Order i The Cure lat 80. zaś The Big Dust kojarzy się dość mocno z synth popowym obliczem New Order lat 80.
Blue Planet Zikastar, dzięki rozszerzeniu swych horyzontów na nowe gatunki muzyczne, bardziej rozbudowane spektrum instrumentów, koncepcyjny charakter i wyraźną dojrzałość twórczą, jest najlepszym albumem w dorobku Fancy'ego.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:36 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 2 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Sublime
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 644
Rejestracja: 16 lis 2013, 19:44
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy: Berliniarze
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#114210

Post autor: Sublime »

Tangerine Dream - Rockoon

Po dłuższym czasie postanowiłem się przełamać i zaczynam sięgać po TD z lat 90', które w tamtym okresie przypominało składem bardziej Kelly Family niż awangardowy zespół elektroniczny. Jest 1992 rok, Mandarynki są już w miarę rozpoznawalnym zespołem, choć są po fali sporych zmian w składzie i wydaniu masy średnich płyt, jakie w tamtym okresie wychodziły (choćby ta najgorsza z nich, Lily On The Beach). Co mogli zaprezentować tutaj?

Płytkę mógłbym krótko podsumować jako mierniejszą kopię Melrose, z jeszcze bardziej banalnym brzmieniem i jeszcze prostszymi kompozycjami. Nie zdziwiłbym się, gdyby jakaś polska stacja nie wykorzystywała tej muzyki jako podkład do różnorakich plansz czy programów dnia - nie jest to specjalnie trudna w odbiorze muzyka. A całość zaczyna się od jednego z gorszych utworów otwierających płytę, jaki kiedykolwiek słyszałem. Podobnie pozytywne wrażenia suną się za nami do połowy płyty, ale od Lifted Veil coś zaczyna się rzeczywiście dziać. I to dziać pozytywnie. Obok trochę banalniejszych i bardziej "emocjonalnych" utworków jak wcześniej wspomniany czy Body Corporate (ale mimo wszystko dość dobrych) pojawiają się dwa rzeczywiście dobre. Mimo brzmienia średniej jakości bronią się znakomicie. Penguin Reference to chwytliwy i odrobinę wiejący komercją utwór, który broni się właśnie swoją lekkością i melodią. Z kolei utwór tytułowy na pewno byłby jednym z lepszych utworów TD od czasu Underwater Sunlight, gdyby użyto m.in. rzeczywistej perkusji. Mimo tego jest to kawałek solidnego grania (i to naprawdę dobrze przemyślanego) z porcją solówki gitarowej, która wreszcie jest warta uwagi.

Dzięki tak beznadziejnemu brzmieniu całej płyty na wyrazistości zyskują partie saksofonowe, które też górują nad resztą materiału. Całość kończy Girls On Broadway, na którym najmocniej odciśnięto efekty komponowania banalnej muzyki filmowej. Na pewno całość nie jest najwyższych lotów, ale jest warta odsłuchania. Nie jest to specjalnie wysublimowana muzyka, ale na szczęście nie jest to też taki koszmarek, jak go na tym forum już określono.


Sublime

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Depeche Gristle
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 720
Rejestracja: 27 lip 2009, 17:36
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Wrocław
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Wiek: 45
Status: Offline

#114249

Post autor: Depeche Gristle »

Yello - Zebra, 1994:
*****
Style: neue deutsche welle, house, electro pop, synthpop, jazz, cold wave,
ambient, neofolk, electro, reggae

Obrazek


Zebra - ósmy studyjny album legendarnej szwajcarskiej formacji Yello, wydany 17 października 1994 roku, w erze zmierzchu nurtu grunge i dominacji techno i tandetnego euro dance, w erze, w której, mimo sporej ówczesnej niechęci do brzmień lat 80, doskonale odnajdywały się z nowymi pomysłami gwiazdy synth popu lat 80. m.in. Depeche Mode, New Order, OMD, Pet Shop Boys, a także Yello.
W odróżnieniu od zdominowanej przez klimaty latin pop, jazzu, bluesa i bossa novy płyty Baby (1991), albumem Zebra Yello bierze - wzorem Pet Shop Boys i Cabaret Voltaire - zdecydowany kurs na nowoczesną elektronikę i będący w połowie lat 90 w apogeum popularności styl acid house, doskonale odnajdując się w tych klimatach, co dowodzi o szerokim rozeznaniu na rynku house'owym kompozytora Borisa Blanka. Przekonać się o tym zresztą można już w otwierającym album utworze Suite 909, będącym de facto rozszerzoną i awangardową wersją przeboju tego albumu Tremendous Pain. Suite 909 jest klasycznie trance'owo-house'owym numerem, charakterystycznym dla wykonawców tego nurtu w latach 90. Szybki house'owy beat współgra z sekwencerowym pulsem łącząc się z house'wymi liniami melodii klawiszy i chłodną elektroniką cechującą Yello lat 80; całość dopełniają głębokie deklamacje Dietera Meiera, słychać tu też styl, który będzie dominował na późniejszych wydawnictwach Yello.
W takich samych klimatach szybkiego house połączonego z chłodną elektroniką w duchu Yello lat 80. z głębokimi deklamacjami Meiera są Night Train, I … I'm in Love oraz najlepszy z nich Move Dance Be Born z deklamacjami w stylu The Race; z kolei klasycznie acid house'owym numerem jest singlowy przebój płyty Do It.
Nie brak tu jednak typowych dla Yello mariaży z jazzem, które śmiało odnalazłyby się na poprzednim albumie formacji (Baby), czego przykładem jest drugi przebój albumu How How, który jest hybrydą synth popu lat 80 i jazzu, z kolei S.A.X. jest klasycznym przedstawicielem chicagowskiego estradowego jazzu połączonego z latynoskimi rytmami i z niewielką domieszką elektroniki.
Najspokojniejszy numer albumu Fat Cry z gościnnym udziałem wokalisty Iana Shawa (refren), który śpiewa w duecie z Dieterem Meierem (strofa), wyraźnie oscyluje w kierunku reggae.
Tremendous Pain jest trzecim przebojem albumu i jednym z największych przebojów w dorobku Yello; utwór jest piosenkowym obliczem Suite 909, numeru otwierającego album; Tremendous Pain łączy w sobie klimaty i brzmienia zarówno Kraftwerk jak i Depeche Mode.
The Premix jest synth popowo-house'ową alternatywną wersją How How utrzymaną w nieprawdopodobnie zawrotnym tempie, z jazzowymi elementami brzmienia saksofonu z oryginalnej wersji oraz wokalem (a raczej z wykrzykiwanymi frazami) Borisa Blanka w refrenie.
Album kończy instrumentalna kompozycja Poom Shanka, mieszanka ambientu, orientalnego folku i afrykańskich rytmów - motywów znanych z wcześniejszych wydawnictw Yello.
Zebra okazała się komercyjnym sukcesem Yello, wszystkie trzy single (Do It, How How i Tremendous Pain) notowane były wysoko na listach przebojów. Przez niektórych krytyków Zebra uznawana jest za ostatni wielki album Yello.
Ostatnio zmieniony 23 maja 2022, 0:38 przez Depeche Gristle, łącznie zmieniany 3 razy.


Entertainment Trough Pain
--------------------------------------------

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Sublime
Zweryfikowany
Twardziel
Posty: 644
Rejestracja: 16 lis 2013, 19:44
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy: Berliniarze
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#114393

Post autor: Sublime »

Obrazek

Obrazek

Obrazek

1. 2814 - Birth Of A New Day (2015)

Idealna wizytówka dla nurtu vaporwave. Duet dwóch muzyków spełniających się w tej muzyce postanowił wydać płytę traktującą vaporwave na poważnie. Jest nostalgicznie, emocjonalnie. Najbanalniej można powiedzieć, że to taki sentymentalny ambient. Płyta bliska ideału.

2. TD - GTA 5 - The Cinematographic Score (2014)

Jak to Edgar zrobił... wiadomo, że ostatnie lata dla Tangerine Dream są bardzo owocne. Najbardziej jednak zaskoczyła mnie ta płytka. Obawiałem się, że to będzie typowy soundtrack bez żadnych szczególnych fragmentów. Jak bardzo się pomyliłem! Śmiało mogę powiedzieć, że to jedyna płyta po odejściu Chrisa Franke, która naprawdę przypomina stare dobre czasy. Mala Kunia, Quantum Key... to już nowe TD. A na GTA 5 składają się kompozycje, które brzmieniowo są jakby wyrwane ze starych dobrych czasów. Jeszcze bardziej byłem zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że za całą płytą stoi sam papa Froese... Wielki szacunek.

3. Tipper - Surrounded (2003)

Typowy IDM średniej jakości. Niespecjalnie angażujący, mało odkrywczy, niczym nie zaskakuje. Na jeden odsłuch w sam raz. Potem można spokojnie o niej zapomnieć.


Sublime

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

00adamek
Zweryfikowany
Stary wyga
Posty: 244
Rejestracja: 12 lip 2004, 17:23
Status konta: √ OK
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Dobra k.Szczecina
Jestem muzykiem: Nie
Ulubieni wykonawcy: dużo by wymieniać ...
Zawód: mgr inżynier budownictwa
Zainteresowania: el-muza + inne muzy oraz sprzęt audio vintage
Płeć:
Wiek: 62
Status: Offline

#114397

Post autor: 00adamek »

Sublime pisze:
TD - GTA 5 - The Cinematographic Score (2014)[/b]

Jak to Edgar zrobił... wiadomo, że ostatnie lata dla Tangerine Dream są bardzo owocne. Najbardziej jednak zaskoczyła mnie ta płytka. Obawiałem się, że to będzie typowy soundtrack bez żadnych szczególnych fragmentów. Jak bardzo się pomyliłem! Śmiało mogę powiedzieć, że to jedyna płyta po odejściu Chrisa Franke, która naprawdę przypomina stare dobre czasy. Mala Kunia, Quantum Key... to już nowe TD. A na GTA 5 składają się kompozycje, które brzmieniowo są jakby wyrwane ze starych dobrych czasów. Jeszcze bardziej byłem zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że za całą płytą stoi sam papa Froese... Wielki szacunek.
Szczerze mówiąc, po przeczytaniu powyższego, podszedłem do tematu sceptycznie. Nie mniej jednak, sięgnąłem po ten materiał. I muszę przyznać, że zgadzam się z powyższą opinią co najmniej w 90%. Od dzisiątek lat, Froese, nic w takim klimacie nie proponował. Może tematy są zbyt mało wyraziste ale klimat i brzmienie, rzecz jak najbardziej godna uwagi.
:listen:



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
ODPOWIEDZ Poprzedni tematNastępny temat