Recenzje ⇒ Czego teraz słuchacie

[Depeche Gristle]

Ostatni post z poprzedniej strony:

Wolfsheim - 55578 - 1987-1995, 1995;
*****
Style: neue deutsche welle, cold wave, dark wave, synthpop, gothic, rock symfoniczny, dark ambient



55578 - 1987 - 1995 - album kompilacyjny formacji Wolfsheim (tytuł jest kodem pocztowym grupy) zawierający materiał z dotychczas wydanych płyt i singli, uzupełniony o piosenki premierowe.
Wolfsheim jest jednym z najważniejszych syntezatorowych formacji niemieckich, obok Camouflage i De Vision powstałych w drugiej połowie lat 80, jednak w odróżnieniu od wspomnianych wykonawców, będących silnie pod wpływem twórczości Depeche Mode, Wolfsheim wypracował własny styl i brzmienie oparte na zimnej fali połączone z brzmieniami synthpopowymi, którym najbliżej jest do dokonań Clan of Xymox z dwóch pierwszych płyt (Clan of Xymox, 1985 i Medusa, 1986). Klimat piosenek Wolfsheim jest na ogół ponury, jednak pewien powiew optymizmu wnosi charakterystyczny ciepły i sentymentalny, acz nasycony melancholią wokal Petera Heppnera.
Klimat chłodnej fali, syntezatorowych pulsów i brzmień skojarzonych melancholią rodem z dwóch pierwszych płyt Clan of Xymox potwierdza utwór otwierający album Elias.
Jeszcze większe skojarzenia z klimatami dwóch pierwszych płyt Clan of Xymox przynoszą utrzymane w szybszym tempie zimnofalowo-synthpopowe Anybody's Window (909 Remix), It's Not Too Late (Don't Sorrow - Long Version), The Sparrows and the Nightingales (Long Version), Ruby, Don't Take Your Love to Town i A Look into Your Heart (Different Version). Z kolei w Lovesong (Club Mix) i Where Greed Talks trudno nie zauważyć wpływów Depeche Mode.
Now I Fall przypomina nieco dokonania De Vision, zaś jednym z najciekawszych kawałków jest zagrana akustycznie (z niewielką domieszką elektroniki) symfoniczna ballada Youth & Greed.
Jedynym w pełni pogodnym numerem jest Real będący połączeniem zimnej fali i analogowego brzmienia w stylu Vince'a Clarke'a.
Ale być może najlepszym momentem płyty jest zimnofalowo-gotycka ballada Annie (Early Version) w mrocznym klimacie.
Całość kończy nietypowy jak na Wolfsheim dark-ambientowy instrumental Circles z zagrywkami akustycznej gitary, pianina i saksofonu.
Album 55578 przyniósł duetowi sporą popularność, czyniąc Wolfsheim w tamtym czasie najważniejszą niemiecką formacją synthpopową i jedną z najważniejszych na świecie.
Zresztą twórczość Wolfsheim o lata świetlne przewyższa dokonania kuzynostwa z Camouflage i De Vision, dlatego wielką stratą było zakończenie działalności (wskutek nieporozumień między muzykami) Wolfsheim w 2008 roku.

[Stefan]

VISAGE: Visage



Orchestral Manouvers in The dark

[Sublime]

Odsłuchuję dzisiaj drugą część tego nagrania - od części czwartej. Mimo słabszej jakości słucha się świetnie, bo i panowie mają jakiś pomysł na granie.

[asik76]

A ja mielę kolejny CBL. Kapitalny jest ten wegiel.

[Sublime]

IMO trochę szkoda, że CBL poza składankami tego typu coraz rzadziej wydaje coś całkowicie nowego (vide rewelacyjny soundtrack "Refuge"), ale to nadal niezłe propozycje.

[RadioactiveTangerine]

Różne rzeczy różnych wykonawców. W tym np. Phaedra 2005 czy soundtrack Legend autorstwa TD. Odkryłem ostatnio Clan of Xymox (znajoma z zagranicy mi poleciła) i dość często tego słucham. Coraz rzadziej pojawia się u mnie SBB i Beatlesi. Cóż, prawo fazy w muzyce działa - raz to a raz tamto.

[asik76]

Jeśli nie słuchaliście tego szanowni koledzy to polecam.
Pyramid Peak - The Cave, rok 2010



Generalnie PP jeśli o mnie chodzi- lubię:)

No i jeszcze drugie:
Artysta z Bułgarii : Man of No Ego- Blinkers Removed, bardzo nastrojowe klimaty
Stara lisica poleca

[Sublime]

Jean Michel Jarre - Live Pekin 1981 (Radio Broadcast)

To nagranie brzmi jak sen w przypadku całej kariery JMJ. Wersje utworów praktycznie niespotykane, pewna doza spontaniczności, wyczuwalna ewolucja brzmienia (szczególne w drugiej części Oxygene). Idealna odtrutka na ostatnie muzyczne potworki tego artysty - daje nadzieję, że skoro dało się wtedy, to i da się dziś. Choć niekoniecznie już spod rąk samego Jean Michela.

[Depeche Gristle]

Throbbing Gristle - Rafters, Psychic Rally (live), 1980;
******
Style: rock industrialny, rock eksperymentalny, rock psychodeliczny, noise, rock elektroniczny, cold wave, dark wave, musique concrète, krautrock, new wave, dark ambient, house



Rafters Psychic Rally- Nieoficjalne wydawnictwo Throbbing Gristle, bowiem materiał ten oficjalnie został wydany jedynie na winylu w limitowanej ilości 1000 sztuk w 1981 roku. Wznowienie CD jest surową kopią winylowego zapisu koncertu Throbbing Gristle, który miał miejsce 4 grudnia 1980 roku w klubie Rafters w Manchesterze.
Album otwiera krótka introdukcja-narracja Genesisa P- Orridge'a, satanistycznego kaznodziei Illuminated 666, zaś następny króciutki jednominutowy eksperymentalny utwór Betrayed jest zapowiedzią surowych i hałaśliwych brzmień w kolejnych utworach, co ewidentnie słychać w Womb Of Corruption, w kakofonii syntezatorowych fabryczno-industrialnych hałasów łączonych z ostrymi riffami gitary i wrzaskami Genesisa, z kolei skrócony względem studyjnego oryginału do ośmiu minut Very Friendly, utrzymany w podobnym tonie, dzięki ponuremu pulsowi sekwencera, zyskuje bardziej psychodeliczny wymiar. Ów ponury klimat przygnębienia nie zmienia się również w Playground (w tym miejscu tracklista na płycie podaje nieprawdziwą kolejność utworów), kompozycja, tak samo jak wcześniejsze, jest połączeniem hałaśliwego industrialu, rocka eksperymentalnego, psychodelicznego i krautrocka z depresyjną częściowo śpiewaną narracją Genesisa.
Something Come Over Me jest o wiele bardziej industrialna od wersji studyjnej, choć oparta na tym samym syntezatorowym pulsie, zawiera wszechobecne zgrzyty, zaś wokal jest o wiele bardziej krzykliwy.
Playground (Reprise) jest powrotem do formuły zgrzytu i hałasu osadzonej jednak w proto-house'owym beacie automatu perkusyjnego.
Auschwitz swoim arcymrocznym klimatem perfekcyjnie dokumentuje obraz tortur i śmierci w hitlerowskim obozie koncentracyjnym; utwór wypełniają dark-ambientowe dźwięki voice humana uzupełnione o trzaski, zgrzyty i dramatyczne przeciągłe brzmienie trąbki.
Devil's Gateway jest połączeniem industrialnych hałasów z solówkami gitary basowej i riffami gitary prowadzącej. Utwory Auschwitz i Devil's Gateway zostały wydane w serii Throbbing Gristle Live (vol 4).
W utworze Hastings industrialno-gitarowe zgrzyty połączono z hipnotycznym i posępnym rytmem automatu perkusyjnego.
Występ kończy anarchistyczny wykrzyczany standard zespołu - Discipline, który ukazał się również jako bonus track do kompaktowego wznowienia albumu Throbbing Gristle - 20 Jazz Funk Greats (1979).
Niewątpliwie wydawnictwo Rafters Psychic Rally jest jednym z najbardziej łakomych kąsków nie tylko dla fanów Throbbing Gristle, ale i miłośników grania eksperymentalnego i dźwięków noise.

[RadioactiveTangerine]

Ja ostatnio od czasu do czasu Clan of Xymox. Na razie jestem po "Phoenix" z 1991 roku. Nawet zrecenzowałem ich debiutancki album na blogu: http://pacisfear.blogspot.com/2016/06/1 ... -nowe.html .

Dzisiaj się bawiłem przy "Valentine Wheels" TD. Przyjemna koncertówka. Taka do posłuchania.
Ostatnio też słuchałem TEE Kraftwerk.

Poza CoX nie wychodzę ze swojego dotychczasowego kręgu zainteresowań muzycznych, choć planowałem np. posłuchać nieco jazzu (wpadło mi w ucho Kind Of Blue Davisa i jego 1sza płyta bodajże z wczesnych lat 50-tych). Nawet planowałem zrecenzować wspomniany Kind Of Blue.

[Stefan]

"Kind of Blue" to brama wjazdowa do MD i Jazzu w ogóle. Kolejne w kolejce Davisy to:
"Someday My Prince Will Come"
"Sketches of Spain"
"Bitches Brew"
"In a Silent Way"

A z jazzu to:
"Time Out" Dave Brubeck Quartet
"Blue Train" John Coltraine
"Heavy Weather" Weather Report
"Astigmatic" Krzysztof Komeda
"Bazaar" Jerzy Milian
"Reminiscencje" Mieczysław kosz

Polecam !

[Depeche Gristle]

Jarre - Magnetic Fields, 1981;
*****
Style: synthpop, rock elektroniczny, future pop, industrial, minimal, electro, cold wave, experimental, musique concrète, krautrock, bossa nova



Magnetic Fields - album Jeana Michela Jarre’a, który na rynku ukazał się 22 maja 1981 roku, tym samym album otwiera dekadę lat 80 w twórczości artysty, choć de facto jest kontynuacją kosmicznych klimatów rozpoczętych na Oxygene (1976) i kontynuowanych na Équinoxe (1978).
Oryginalne elektroniczne instrumentarium z lat 70 zostaje wzbogacone o supernowoczesny (wówczas) syntezator i sekwencer Fairlight CMI, którego możliwości zostały tu szczególnie uwypuklone poprzez niespotykany dotąd u Jarre'a, niekiedy bardzo industrialny charakter muzyki. Inspiracją dla Jeana Michela była twórczość Andy'ego Warhola, zaś francuski tytuł płyty Les Chants Magnétiques był swoistą grą słów: les chants magnétiques = "śpiewy magnetyczne" / les champs magnétiques = "pola magnetyczne" fonetycznie brzmiące w języku francuskim identycznie.
Ponadto Magnetic Fields jest jedynym albumem wydanym przez artystę pod skróconym szyldem "Jarre" - bez wymienienia jego dwóch imion - Jean-Michel.
Album rozpoczyna trójczęściowa 18-minutowa suita Magnetic Fields (Part I) pozostająca w klimatach z dwóch poprzednich płyt Jarre’a; w pierwszej części dominują sekwencerowe pulsy połączone z ambientem i kosmicznym cold-wave rodem z Oxygene. Druga część ma charakter bardziej eksperymentalny, przypominający nieco kosmiczno-psychodeliczne klimaty Tangerine Dream z płyt Phaedra (1974), Rubycon (1975) i Tangram (1980); pojawia się tu przetworzony przez vocoder głos Jarre’a, oraz wplecione sample z dialogami; w końcu utwór przechodzi w strukturę niemal symfoniczną uzupełnioną o dźwięki znane z Oxygene. Dość niespodziewanie i gwałtownie kompozycja przechodzi w część trzecią - szybką i energetyzującą łączącą mocny puls sekwencera z chwytliwą synthpopową melodią. Ta część przypomina z kolei synthpopowe klimaty z Équinoxe, choć całość utworu kończy krótkie spokojne analogowe interlude.
Magnetic Fields (Part II) jest największym hitem tej płyty i jednym z największych, klasycznych już przebojów w dorobku Jeana Michela Jarre’a. Utwór jest typowo synthpopowy z chwytliwą future-popową melodią wplecioną w szybki rytm przypominający przetworzony stukot kół pociągu, schemat wyjęty z przeboju Kraftwerk - Trans-Europe Express (1977), z tym że w o wiele szybszym tempie. Zresztą odgłos przejeżdżającego pociągu (już nieprzetworzony) jest elementem łączącym przebojowy Magnetic Fields (Part II) z całkowicie eksperymentalnym Magnetic Fields (Part III) odwołującym się do wczesnej elektroniki z przełomu lat 60 i 70 spod znaku Morta Garsona i Beaver and Krause, niemieckich twórców krautrockowych, takich jak Neu! i Cluster czy brytyjskiej psychodelii lat 60 i industrialu lat 70, a wszystko w duchu Stockhousena, Johna Cage'a, Pierre'a Schaeffera, Joe Meeka i wielu innych pionierów muzyki elektronicznej.
Magnetic Fields (Part IV) jest powrotem do synthpopowego stylu połączonego z mocnym industrialnym pulsem sekwencera. Kompozycja jest zapowiedzią nurtów House i EBM oraz przyszłej twórczości Jeana Michela Jarre’a na następnych albumach, choć klimat z Oxygene jest tu ciągle żywy i wyraźny. Utwór kończy interlude z motywem zatrzymującego się pociągu, z którego wysiadają ludzie, zaś zamknięcie drzwi wagonu definitywnie kończy ścieżkę.
Kończący album Magnetic Fields (Part V), podobnie jak w przypadku ostatniego kawałka z albumu Oxygene (Oxygene part VI) jest pogodną tropikalną kompozycją, tym razem w hawajskich klimatach w rytmie bossa-novy automatu perkusyjnego. Kawałek przypomina muzykę z futurystycznych gierek komputerowych na Commodore 64 i Atari.
Magnetic Fields jest jednym z największych przebojów płytowych w dyskografii Jeana Michela Jarre’a, jest też ostatnim albumem z kosmicznej trylogii Oxygene-Équinoxe-Magnetic Fields. To jedna z najważniejszych pozycji w historii muzyki elektronicznej, rocka i dekady lat 80 w ogóle.

[tommsonn]

Ponadto Magnetic Fields jest jedynym albumem wydanym przez artystę pod skróconym szyldem "Jarre" - bez wymienienia jego dwóch imion - Jean-Michel.

Chyba jeszcze "Geometry of Love" ma na okładce jedynie napis "Project by Jarre".

[DigitalSWorld]

Vangelis - Antarctica

[Sublime]

Tangerine Tree - Vol. 70 - Bristol 1990

Ostatni etap dobijania Tangerine Dream dobiegł końca - nagranie z koncertu z Bristolu, na którym po raz ostatni w szeregach zespołu wystąpił Paul Haslinger. Mimo mojej niechęci do wielu utworów powstałych w tamtym okresie całość brzmi dość równo i przyjemnie. Pojawiają się odniesienia do starszych soundtracków zespołu, jest wspomnienie Le Parc i szereg utworów z lat 1988-1990. Ostatnim utworem zagranym przez zespół było niesamowite The Back Of Beyond - IMO najlepsza z kompozycji powstałych wtedy, która niestety wylądowała po latach na reedycji Melrose, na której to przerobiono utwory z podstawowego składu płyty.

Krótko mówiąc, bootleg warty zapamiętanie - równie dobrze nagrany, jak ten z Berlina z 1987 roku, gdzie po raz ostatni w zespole wystąpił Franke.

[RadioactiveTangerine]

Tour De France (Soundtracks) Kraftwerk. Pisałem recenzję. Prawdopodobnie ostatnia bo już nie mam ochoty do pisania

http://pacisfear.blogspot.com/2016/07/2 ... odroz.html

[fantomasz]

Tour De France (Soundtracks) Kraftwerk. Pisałem recenzję. Prawdopodobnie ostatnia bo już nie mam ochoty do pisania

http://pacisfear.blogspot.com/2016/07/2 ... odroz.html

A ja tę notkę przeczytałem z zainteresowaniem Podobała mi się.

[RadioactiveTangerine]

Dziękuję Powoli kończę z blogowaniem bo mi się materiał skończył. Niestety, trzeba dodać. Z TD wyrosłem (chyba).

[Sublime]

Porcupine Tree - Stupid Dream

Progrock oczami Stevena Wilsona i spółki. Dopiero zagłębiam się w dyskografię PT, ale coś mi się wydaje, że zespół stać na coś więcej niż na to, co zaprezentowali na tej akurat płycie. Choć pierwszy utwór, "Even Less", to rockowa produkcja najwyższych lotów.

[Depeche Gristle]

Jean Michel Jarre - Zoolook, 1984;
*****
Style: synthpop, future pop, ambient, cold wave, industrial, new age, neofolk, house, experimental, minimal, jazz



Zoolook - wydany w 1984 roku album Jeana Michela Jarre’a, na którym mistrz elektronicznego brzmienia postanowił zmienić dotychczasową koncepcję swojej twórczości; po pierwsze - zaprosił do współtworzenia swojego albumu innych muzyków, w tym Adriana Belewa (King Crimson), Marcusa Millera będącego członkiem zespołu Milesa Davisa czy znaną wokalistkę Laurie Anderson. Po drugie - dotąd oparta na muzyce czysto instrumentalnej twórczość Jarre'a została wzbogacona o wokalizę wspomnianej Laurie Anderson. Po trzecie, artysta zdecydowanie zrywa z kosmicznym klimatem rezygnując jednocześnie z koncepcji "jednej suity" pod jednym tytułem, stawiając na klimaty etniczne, wykorzystując na szeroką skalę motywy mowy ludzkiej jako dodatkowego instrumentu muzycznego, z czym nieśmiało eksperymentował już Kraftwerk na singlu Tour De France (1983), a po ogromnym sukcesie albumu Zoolook w 1984 roku, także Kraftwerk podchwycił pomysł szerokiego wykorzystania sampli ludzkich głosów jako instrumentu muzycznego na albumie Electric Cafe (1986).
Album otwiera 12-minutowa ambientowa suita Ethnicolor ze swobodnym wykorzystaniem motywów etnicznych, sampli ludzkiego głosu i mowy.
Utwór ma swoje etapy; poczynając od chłodnego, pełnego napięcia i niekiedy orkiestrowego charakteru ambientu, przechodzącego z czasem w kulminacyjnym momencie w styl new age'owy przypominający dokonania Tangerine Dream z lat 80, z przyśpieszającym rytmem, który oprócz tradycyjnej sekcji perkusyjnej, tworzą przetworzone ludzkie głosy.
Podobnie ambientowo rozpoczyna się Diva, gdzie oprócz sampli ludzkich głosów pojawia się między innymi dźwięk kapiącej wody i przede wszystkim udziwniona narracja Laurie Anderson. Utwór z czasem nabiera tempa i typowo synthpopowego charakteru z mocną house'ową zagrywką. Utwór ten pojawił się na nagranym w 1983 roku, zniszczonym i nigdy nie wydanym publicznie albumie Music for Supermarkets jako Music for Supermarkets Part VI.
Tytułowy Zoolook jest już klasycznie future-popowym synthpopowym numerem, w którym przetworzone sample ludzkiego głosu współtworzą sekcję rytmiczną oraz prowadzą niezwykle przebojową future-popową melodię.
Bardziej eksperymentalny Wooloomooloo nawiązuje do muzyki elektronicznej z przełomu lat 60 i 70, choć wypełniony jest kolażami dźwiękowymi rodem z muzyki konkretnej, przetworzonymi syntezatorowo dzwonkami, zaś całość dopełniają sample ludzkich wokaliz i przetworzonej mowy.
W Zoolookologie podobnie jak w Zoolook, przebojową future popową melodię prowadzą przetworzone ludzkie głosy, choć już sekcja rytmiczna wyraźnie opiera się na elektronice, mocnym rytmie automatu perkusyjnego, pulsie sekwencera i industrialnym brzmieniu kojarzącym się niekiedy z twórczością The Art Of Noise.
Odskocznią od klimatu całego albumu jest niewątpliwie pochodzący z Music for Supermarkets (jako Music for Supermarkets Part IV) Blah Blah Cafe - klasycznie house'owo-industrialny numer, w którym próżno szukać też klimatów etnicznych czy dźwięków ludzkiej mowy, chociaż nieprzerwanie cały utwór prowadzi przetworzona przez vocoder w stylu Kraftwerk i zniekształcona szybka melodyjna narracja. Dość nieoczekiwanie pojawiają się tu jazzowe motywy saksofonu.
Album kończy, tak samo jak zaczyna, ambientowo-etniczny klimat Ethnicolor II z cichym utrzymującym napięcie orkiestrowym brzmieniem wiolonczeli, rytmami afrykańskimi w tle i przetworzonymi samplami ludzkiej mowy i ludowych śpiewów. Zarówno na początku utworu, jak i w jego finale słychać odgłosy dobiegające gdzieś z holu dworca kolejowego bądź lotniska.
Chociaż z sukcesami muzykę elektroniczną z etniczną łączył Malcolm Mclaren (album Duck Rock, 1983), właśnie Zoolook był przełomem, który rozpoczął koniunkturę na tego typu muzykę, która popularność zyskała w latach 80 i 90, a i współcześni wykonawcy sięgają po ten styl z powodzeniem.
Niewątpliwie Zoolook wywarł wpływ także i na wielkich twórców muzyki elektronicznej pokroju Kraftwerk, Cabaret Voltaire, a w Polsce na Grzegorza Ciechowskiego i Aya RL.
Do dziś album Zoolook, w którym wykorzystano sample ludzkiej mowy w ponad dwudziestu językach, jest uważany za jeden z największych w dokonaniu Jeana Michela Jarre'a, single pochodzące z niego - Zoolook i Zoolookologie - stały się przebojami.

[fantomasz]

ZOOLOOK - zdecydowanie najlepsze dzieło JMJ. Znakomity album.