Klaus Schulze ⇒ Albumy, których fani i fanki Klausa po prostu nie lubią...

[Sublime]

Ostatni post z poprzedniej strony:

A ja stawię na "Andromedę" - bardzo średni pomysł na album, dość wyraźnie to słychać, a wokalizy w części trzeciej brzmią beznadziejne. Na szczęście nie często zdarzały się Klausowi takie wpadki.

[phaedra]

Zwroć uwagę, że "Andromeda" to jak do tej pory najbardziej poszukiwany rarytas przez hard fanów KS. Wokalizy są samplowane i pochodzą z sesji "Contemporary Works II".

[yeske]

Poza tym, zarówno Andromeda jak i ION to nie są regularne albumy Klausa tylko samplery przygotowane jako gifty na jakieś (jakie?) targi czy pokazy instrumentów elektronicznych.

[Belmondo]

No dokladnie, nie mozna tych plytek rozpatrywac w innej kategorii niz demo instrumentow danego producenta. Plytki byly przygotowane na targi we Frankfurcie.

[phaedra]

Poza tym, zarówno Andromeda jak i ION to nie są regularne albumy Klausa tylko samplery przygotowane jako gifty na jakieś (jakie?) targi czy pokazy instrumentów elektronicznych.

Powinny być w sekcji "Lone Tracks"

[Sublime]

Pisałem tu wcześniej o Andromedzie, chociaż to rzeczywiście był średni wybór. Niedawno wracając do większości dyskografii niemieckiego mistrza rzuciły się na uszy dwa nieudane longpleje. Lata siedemdziesiąte to absoluty przebłysk geniuszu Klausa, ale co się stało w 1977 roku, gdy wydawał Body Love Vol. 2 oraz w 1979 r. przy okazji Dune to dla mnie ciekawa sprawa.

Ten pierwszy - który chyba w żadnym stopniu muzycznie nie jest powiązany z "jedynką" (poza oczywistym skopiowaniem po raz drugi wybitnego Stardancera), jest mimo wszystko pierwszym albumem, na którym KS gra kompletnie bez pomysłu, bez jakiegoś przemyślenia - przeciągnięte utwory do granic możliwości, a brzmieniowo wcale nie lepiej. A przecież na "jedynkę" składają się właśnie IMO najlepsze, najbardziej wzruszające i angażujące utwory, jakie kiedykolwiek Niemiec skomponował. Pod koniec P.T.O. zgodnie z duchem muzyki aż chce się powtarzać odsłuch płyty właściwie bez końca. Na "dwójce" ciężko o podobne doświadczenia.

Dune z kolei jest dla mnie klasycznym obrazem przerostu formy nad treścią. Utwór tytułowy na pewno zyskałby na mniejszym użyciu wiolonczeli i na większej ilości klasycznych analogowych syntezatorów. Efekt jest taki, że w zasadzie tylko przypomina, papuguje wręcz muzykę poważną w średnio udany sposób. Nie lepiej jest z Shadows Of Ignorance, które zaskakuje dość nudnym podkładem, do którego swojego głosu użyczył Brown. Razem nie brzmi to za dobrze, ale w jakiś tajemniczy sposób też nie odrzuca, tak jak Body Love II. Następny Dig It jest już na szczęście o niebo lepszy, o niebo lepiej też brzmi, bo Dune na domiar złego (mimo pompatycznego klimatu) brzmi dość banalnie (szczególnie sekwencje i perkusje) i dość minimalistycznie, a to w przypadku Klausa nie zawsze zaleta.

[Stefan]

Paradoksalnie - Klaus dlatego wydał BL2 bo nie był kontent z "Jedynki" jako rzekomo nieoficjalnego wydawnictwa, wydanego jako soundtrack do filmu porno (sic!) i źle przemiksowanego itp.
Dla mnie BL1 brzmi bardziej spójnie a miks jest bardziej wyrazisty, choć tradycyjny. Dopiero na "Mirage" pojawiły się nowe wizje, choć BL2 już je trochę zapowiadało.
Co do Dune - według mnie jedna z Jego najlepszych płyt. Urzeka Transowość i -chyba po raz pierwszy- rytm spoza krautrocka Arthur Brown tez nieźle się tu komponuje jako echo "Crazy World..."

[yeske]

Zarówno Body Love (1) jak i Dune, choć raczej bez bonusowego Le Mans, oraz Mirage to IMHO jedne z najlepszych płyt Klausa.
Natomiast gdzieś pomiędzy nimi powstał dwupak "X", i to jedna z moich najmniej lubianych płyt. Dla mnie za dużo tam nużącej symfoniki, za mało normalnej "klausowej" elektroniki.

[Stefan]

A ja w ogóle uważam że Klaus najlepiej wypadał gdy grał z innymi. No, może "Irrlicht" było udanym debiutem solowym, ale po prostu potrzebny Mu był "Ten Ktoś" do rozegrania całości - za dużo chciał ogarnąć samemu a to "Se tak ne da"
Więc w rzeczy samej te solowe pozycje które powstały IMHO po 1988 roku są już bez wyjątku słabe.
Szkoda natomiast że bez umiaru i właściwej wiekowi pokory nie potrafili oboje - z Lisą Gerrard - wykorzystać tego niebywałego wydarzenia artystycznego jakim był wspomniany duet Zbyt przynudnawe to było

[yeske]

Współpraca z Lisą to sromotna porażka. Lisa swoim wyciem, zagłuszając Klausa, odstrasza od tych nagrań...

[Lord Rayden]

Współpraca z Lisą to sromotna porażka. Lisa swoim wyciem, zagłuszając Klausa, odstrasza od tych nagrań...

Zgadza się - wokalizy Lizy i mnie odstraszają.

[Belmondo]

A mnie po jakims czasie nie. Bo sama muzyka, ktora dla niej powstala, gdyby ja odjac jest co najwyzej przecietna. Jako calosc jest duzo lepsza, choc na pewno duzo bardziej ciezko strawna.

[yeske]

A mnie po jakims czasie nie. Bo sama muzyka, ktora dla niej powstala, gdyby ja odjac jest co najwyzej przecietna. Jako calosc jest duzo lepsza, choc na pewno duzo bardziej ciezko strawna.

Dla mnie znacznie ciekawiej by było, gdyby Lisa popisała się wokalem zbliżonym do tego, co zrobiła na swojej płycie Silver Tree bodajże... Tam zachwyca, tutaj - nie.

[Belmondo]

Dla mnie znacznie ciekawiej by było, gdyby Lisa popisała się wokalem zbliżonym do tego, co zrobiła na swojej płycie Silver Tree bodajże... Tam zachwyca, tutaj - nie.

Tez prawda

[mirage]

Zarówno Body Love (1) jak i Dune, choć raczej bez bonusowego Le Mans, oraz Mirage to IMHO jedne z najlepszych płyt Klausa.
Natomiast gdzieś pomiędzy nimi powstał dwupak "X", i to jedna z moich najmniej lubianych płyt. Dla mnie za dużo tam nużącej symfoniki, za mało normalnej "klausowej" elektroniki.

Dla mnie zdecydowanie najlepsza płyta to "Mirage". Najlepszy utwór : "FM Delight" (a właściwie pierwsze 5 minut ) Najgorsze płyty to z panią Lisą Gerrard ,chociaż gdyby jej głosu tam nie było to dałoby się tego słuchać.

[PawelP]

Osobiście nie podobają mi się odloty Klausa w stronę baletu, bo miał takie w latach 90-tych. Co do współpracy z Lisą Gerrard to się zgodzę. Nudne to jest, podobnie jak sama lisa Gerrard, która w ostatnich latach na siłę poszukuje inspiracji w folklorze bułgarskim, greckim...następny będzie pewnie chór eskimosów .

o wiele ciekawiej byłoby, gdyby Klaus zakręcił się blizej Bjoerk, albo takiej Laurie Anderson, albo wokalistki, która ma bardziej plastyczny styl śpiewania

z ostatnich płyt Klausa to najbardziej zaciekawiła mnie ta jego promocyjna płytka z 2004 roku (zatytułowana "Ion"), gdzie na luzie pobawił się syntezatorami Alesisa. Słychać tam taką "dziecięcą" radość z grania...