Rock ProgresywnyElektronika w muzyce.

Droga do Rocka Elektronicznego

Moderatorzy: fantomasz, yeske

Awatar użytkownika

Autor tematu
spawngamer
Habitué
Posty: 2314
Rejestracja: 23 gru 2004, 15:33
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Bydgoszcz
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania: muzyka,film,komiks,książka itd.
Status: Offline

#82324

Post autor: spawngamer »

Późniejsza płyta Home Of The Brave ma też wersję video będącą rejestracją koncertu. Niestety nie posiadam tego wydawnictwa ale kolega Stockhausen wystawił większość tego materiału na Youtube. Warto zobaczyć choć brakuje wiele choćby opowieści Anderson miedzy piosenkami i np. White Lily;
http://www.youtube.com/watch?v=BPbv2uVY ... 5z8gHHu6B4
Ostatnio zmieniony 30 gru 2009, 9:18 przez spawngamer, łącznie zmieniany 1 raz.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Geronimo
Habitué
Posty: 1350
Rejestracja: 11 wrz 2004, 20:16
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Zielona Góra
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód: geodeta
Zainteresowania: muzyka elektroniczna
Status: Offline

#82504

Post autor: Geronimo »

W 2007 roku pojawiły się remastery -powtórne wydania- płyt Steve'a Hillage'a.Wszystkie z bonusowymi nagraniami.Także "Live Herald" ukazał się z kilkunastominutowym bonusem.Ale jest to album z roku 1979 a nie 1978.W zasadzie jak Hillage to tylko lata 70-te.Na początku lat 80-tych wydał jeszcze jeden album,ale moim zdaniem już zupełnie nieudany.

Tak esflores, Hillage to kawał świetnej muzy.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

pmrudz
Zaawansowany
Posty: 127
Rejestracja: 31 sie 2009, 19:43
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Trójmiasto
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania: astronomia, muzyka, historia, sport, paleontologia,
Kontakt:
Status: Offline

#83205

Post autor: pmrudz »

Ze swojej strony polecam zwrócenie uwagi na legendarną płytę legendarnego zespołu GONG pt. You (1974). Jest tam mnóstwo elektronicznych niuansów, granych chyba na Moog'u i EMS'ie. Wspaniały kawałek muzyki - połączenie rocka progresywnego z klimatami a'la Zappa, no i te syntezatory....

:)



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

wojcik2202
Habitué
Posty: 1118
Rejestracja: 23 kwie 2009, 0:52
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Z nikąd
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#83210

Post autor: wojcik2202 »

pmrudz pisze:Wspaniały kawałek muzyki
Tak Przemo :smile: , Gong to niezwykle kreatywna kapela ale z drugiej strony nie do końca tolerowana, z Gongiem jest tak samo jak z Peterem Hammilem ,liderem Va der graf generation - albo się kocha albo nienawidzi :roll: Ja polecam dość awangardowe dzwięki z tego albumu, proszę nie sugerujcie się tą dziwaczną okładką, muzyka jest tu frapująca i miejscami szokuje dziwacznymi dźwiękami , na Amazonie można posłuchać fragmenty, tobie Przemku i forumowiczom serdecznie polecam :listen: :listen: :listen: Obrazek
Ostatnio zmieniony 30 sty 2010, 17:25 przez wojcik2202, łącznie zmieniany 6 razy.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

Taxator
Doświadczony
Posty: 86
Rejestracja: 19 lis 2005, 18:59
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Kraków
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód: leśnik
Zainteresowania: muzyka (bardzo różna)
Status: Offline

#83540

Post autor: Taxator »

W dziale Elektronika w muzyce, nie można nie wspomnieć o zespole HAWKWIND. To już weterani. Chyba w tym roku mija 40 lat od wydania ich pierwszej płyty.
Tak sobie przypomniałem o nich, gdyż dostałem dzisiaj jakiś ich koncert i półka z ich dyskografią liczy właśnie 55 pozycji. Plus kilka starszych - na analogach. Bardzo często i (w pewnych okresach bardzo dużo) wykorzystywali instrumenty elektroniczne. Początkowo to tylko jakieś generatory, ale z czasem było tego coraz więcej. Właśnie w tej chwili zapuściłem sobie bardzo elektroniczne: "Electric Tepee". Kiedyś nazywało się to co grali - space rock.
Moim zdaniem godne polecenia są płyty studyjne - choć przez 40 lat bardzo różne. Koncertowe można sobie darować - w większości jakości bootlegowej (może z kilkoma wyjątkami). Ale pewnie byłaby wielka frajda - być na takim koncercie.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

Azeroth
Twardziel
Posty: 666
Rejestracja: 09 sie 2005, 9:55
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja:
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#83562

Post autor: Azeroth »

Na jednej z płyt Heldona - "Stand By" w utworze Bolero można usłyszeć zachwycający zapętlony podkład z sekwencera - każdy fan klasycznej elektroniki powinien TO usłyszeć...



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Belmondo
Habitué
Posty: 5846
Rejestracja: 10 maja 2004, 12:59
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: W-wa
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania: muzyka !!!
Status: Offline

#84563

Post autor: Belmondo »

esflores pisze:mocno namieszał na początku lat osiemdziesiątych na głównej scenie brytyjskiej i nie tylko.
Apropos brytyjskiej sceny: http://www.youtube.com/watch?v=WeVRYPjcVXg

Pozdr


Let us be thankful we have commerce. Buy more. Buy more now. Buy. And be happy

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

monophonic
Stary wyga
Posty: 335
Rejestracja: 08 maja 2009, 2:18
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Poznań
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Kontakt:
Status: Offline

#85044

Post autor: monophonic »

Może wyskoczę... Co sądzicie o grupie 'Mech'? Mam na myśli oczywiście pierwsze wcielenie. Wokal może się nie podobać ale uważam, że Robert 'Lor' Milewski całkiem dobrze radzi sobie z klawiaturą. I jest dobrym kompozytorem. 'Bluffmania' i 'Tasmania' to dziwne płyty. Ciężko mi je sklasyfikować nawet jakoś jednoznacznie. Progres? Awangarda rockowa? Heavy metal??? Z 'Tasmanii' - tytułowy, 'Spokojnie, to minie' i 'Brudna muzyka' - moje typy. Muzyka Młodej Generacji :wink:


Pozdrawiam
AQ

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

EMO
Stary wyga
Posty: 307
Rejestracja: 03 paź 2008, 14:16
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Chodzież
Jestem muzykiem: Tak ♫♫
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania: muza,dobry film,sport,fortyfikacje
Płeć:
Wiek: 55
Kontakt:
Status: Offline

#85067

Post autor: EMO »

Witam!Pamiętacie The Twins?I ich występ w Sopocie w 80-tym,którymś roku?Nawey fajnie brzmiała ich elektronika.No i wielki ich przebój-"Tancerka baletowa"


pitek

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

DeLong
Habitué
Posty: 1176
Rejestracja: 01 paź 2006, 9:23
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Dokąd?
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#85951

Post autor: DeLong »

EsieFloresie, niecierpliwie wyczekuję postaci Pierra Henry w Twojej galeryjce E-osobliwości/osobistości. Wprawdzie mozna juz było o nim nadmienić jak o najblizszym współpracowniku wspomnianego juz Pierra Scheffera, ale bardziej interesujący wydaje mi sie jego E-impact z perspektywy współpracy jegomościa z rockowym bandem Spooky Tooth i realizacją albumu Ceremony.

:hi:


No hay caminos, hay que caminar...

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

DeLong
Habitué
Posty: 1176
Rejestracja: 01 paź 2006, 9:23
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Dokąd?
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#85983

Post autor: DeLong »

W temacie Reicha, wiele jego utworow można sobie odpuscić, ale jest jeden ktory jest wręcz koniecznością. Mówię/pisze o "Drumming". Cos niesamowitego.


No hay caminos, hay que caminar...

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

Autor tematu
spawngamer
Habitué
Posty: 2314
Rejestracja: 23 gru 2004, 15:33
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Bydgoszcz
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania: muzyka,film,komiks,książka itd.
Status: Offline

#85986

Post autor: spawngamer »

Właśnie powoli oswajam się z cała jego dyskografią. Jedno jest pewne - ma charakterystyczny styl który prowadzi nas ku przewidywalności kolejnych nagrań. Drumming powiadacie? Jeszcze niesłuchałem muszę jutro rzucić uchem.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

DeLong
Habitué
Posty: 1176
Rejestracja: 01 paź 2006, 9:23
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Dokąd?
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#86155

Post autor: DeLong »

@ esflores
Odnosze wrażenia ze podczas tej swojej gonitwy po Hall of Electronic Masters traktujesz wszystkich za bardzo po łebkach. Chcesz ich na szybko zaliczyc i po drodze gubisz to co najwazniejsze....Ja przykladowo taka Oliveros trawilem przez dobrych kilka/kilkanascie lat i wciąz nie czuję konfortu by "cos wiecej" na temet jej tworczości napisać. Podobnie zresztą z Messiaenem - jego organowe oeuvre stoi u mnie zaraz po bachowskim, o muzyce orkiestrowej nie wspominajac...


No hay caminos, hay que caminar...

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

DeLong
Habitué
Posty: 1176
Rejestracja: 01 paź 2006, 9:23
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Dokąd?
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#86157

Post autor: DeLong »

Hehe, czesciowo zazdroszcze Ci rownież takiego przerobu, tez tak kiedys miałem, taką zachłanność, nienasycenie... Oraz możliwości ich spełniania. Teraz niestety nawet czas na "zwykłe" słuchanie mam mocno ograniczony i cieszę się z każdej odkrytej płyty, która moge w pełni nasiąknąć.
A co do pisania, to wiesz, ja jestem typem perfekcjonisty, jak juz za coś sie poważniej zabieram to cyzeluje to w nieskończoność... (i nic ostatecznie z tego nie wychodzi, w znaczeniu nie jest skończone). Wiec jeżeli juz zdecyduję się czegoś podjąć to jest to raczej takie "na szybko" wklepanie wyrwanych mysli, wrazeń, bez wiekszego dbania o składnie, literówki ect.
Ale kto wie, może wreszcie uda mi się znaleźć jakąś rownowagę...
Ostatnio zmieniony 12 maja 2010, 15:28 przez DeLong, łącznie zmieniany 1 raz.


No hay caminos, hay que caminar...

Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

wojcik2202
Habitué
Posty: 1118
Rejestracja: 23 kwie 2009, 0:52
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Z nikąd
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#86919

Post autor: wojcik2202 »

Wywiad z Eugeniuszem Rudnikiem
autor: Borys Dejnarowicz

Opowiem historię inną. Idziemy pewnego dnia z ojcem do Empiku w Centrum i mówię mu, że chcę wejść na chwilę do działu muzycznego i coś kupić. Poszedłem do pokoju z poważką, znalazłem co chciałem. Wraca ojciec i pyta co tam wziąłem. A ja na to: "wiesz, taki wielki polski innowator, który do dziś nie miał na koncie żadnego wydawnictwa, chociaż od lat 60-tych działał z największymi i praktycznie wyprzedzał nurty w rodzaju kolażu, muzyki elektroakustycznej i...". Mój tata zerka na pomarańczowy karton, który trzymam w ręku i mówi: "Aaa, pan Eugeniusz. Tak, słyszałem, że nareszcie mu wydali te jego eksperymentalne nagrania sprzed dekad". Myślę sobie – skąd niby mój ojciec może coś z tego rozumieć, skoro ja nic nie rozumiem. Mówię więc: ale co pan Eugeniusz, ty coś o tym wiesz?". I dowiaduję się: "No pan Eugeniusz, nie kojarzysz pana Eugeniusza? Mieszka pode mną. Mieszkałeś nad nim, nie pamiętasz naszego sąsiada, pana Eugeniusza?".

I tak się zaczął jeden z najniezwyklejszych dni tego roku, póki co, dla mnie. Przez całą drogę do samochodu próbowałem przekonać ojca, że najwyraźniej pomylił pana Eugeniusza z kimś innym, bo to wielki, niedoceniony jak dotąd artysta, chluba polskiej muzyki współczesnej, więc to nie może być żaden sąsiad. Ale chwilę potem otwieram box, wyjmuję ślicznie zaprojektowaną (notabene przez sympatycznego kolegę mojej panny, ale to inny zbieg okoliczności) książeczkę i patrzę i oczom nie wierzę. Natomiast rzeczywiście widzę zdjęcia pana Eugeniusza, serdecznego, uśmiechniętego, zawsze pełnego ciepła człowieka, który mieszkał pode mną gdy w młodości mieszkałem na warszawskim Mokotowie i mijałem go codziennie idąc z futbolówką w ręku na boisko, a teraz mieszka piętro pod moim ojcem i zna mojego ojca, a jeszcze lepiej rodziców mojego ojca, a więc moją babcię i mojego dziadka... "Moja rodzona siostra, a twoja ciocia, została kiedyś, jako młoda dziewczynka, poproszona przez pana Eugeniusza, żeby przyszła coś pogadać do mikrofonu. A pan Eugeniusz później sobie obrabiał te dźwięki i sklejał na ich podstawie jeden z wielu swoich utworów", wspomina ojciec. Oniemiałem.

Pomysł na wywiad przyszedł mi do głowy natychmiast, aczkolwiek nabrał jeszcze wyraźniejszego sensu, kiedy przesłuchałem wspomnianą kolekcję 4CD, dosłownie próbkującą niezgłębione dokonania Rudnika. Będąc słuchaczem, którego płytoteka zawiera około pięćset razy więcej pozycji ze świata popu, niż z kręgu muzyki konkretnej, doznawałem co chwila jak bardzo wyprzedzały swoją epokę te odważne poszukiwania. To słuchowisko mogliby skomponować wcześni Books, tamto charczenie późni Autechre, a klimat kilku impresji zapowiada mroczny, depresyjny ambient. Tylko, że sprawdźcie sobie daty tych realizacji. Masakra. I właśnie dlatego to spotkanie miało sens. Pan Eugeniusz zgodził się na rozmowę i zanim zaczęliśmy pierwszy wątek, spytał co to za publikacja. Wyjaśniłem, że serwis internetowy o muzyce rozrywkowej, który prowadzą młodzi ludzie i kierują do nieraz jeszcze młodszych. Ta informacja ucieszyła Mistrza. Co z kolei ucieszyło mnie. Swoją drogą, zaskakująco adekwatne imię.

* * *

Co sprawiło, że na pewnym etapie w ogóle zaczął pan tworzyć muzykę? Szczególnie mnie to interesuje, zważywszy, że była to wówczas muzyka pionierska i w pewnym sensie bezprecedensowa.

Jako człowiek dojrzały twierdzę, że o naszym życiu w największym stopniu decyduje przypadek. Moja kariera jako artysty jest czystym przypadkiem. Przez przypadek zatrudniłem się w Polskim Radiu. Najpierw w Biurze Administracyjnym, a potem dostrzegł mnie Józef Patkowski, wybitny muzykolog, który wymyślił Studio Eksperymentalne i szukał do niego personelu. Zatrudniono mnie jako technika, realizatora i człowieka "do wszystkiego". Montowałem proste urządzenia do przetwarzania dźwięku. Wkrótce też pojawił się jeden, drugi, trzeci kompozytor... To był czas niezwykły dla polskiej kultury i polityki. Rok 1958. Powiało kapeńkę wolnością. Uchyliła się żelazna kultura. Odblokowano niektórych autorów. Powstała "Warszawska Jesień" i Studio Eksperymentalne. Byłem członkiem założycielem studia; dziś ktoś powiedział o mnie, że jestem "kustoszem pamięci studia". Jestem!

Ale skąd konkretnie idea własnych prób artystycznych?

Zawsze odpowiadam: z nudów. Aparatura studia była pewnym rodzajem niekonwencjonalnego instrumentarium. Albo pojawiał się klient – Penderecki, Schaeffer, Kotoński, Dobrowolski, Wiszniewski, Antczak, Hanuszkiewicz czy w końcu Wajda – albo się nie pojawiał. Jeśli nie przychodził, to sprzęt stał do dyspozycji i po prostu zacząłem na nim "grać". Po prostu ćwiczyć. Budować pewne struktury, organizować dźwięk, próbować łączyć mikro-struktury w większe całości. Lutosławski kiedyś powiedział – a jest to prawda dobrze znana – że jeżeli rzeczywistość daje nowe możliwości, to człowiek z pomocą tej technologii będzie tworzył sztukę. Gdy powstała technika cyfrowa, to została wykorzystana w plastyce czy filmie. Musiałem wiedzieć więcej od często "zielonych" kompozytorów o tajnikach studia, żeby ich nauczyć. Wiele utworów weszło do światowego obiegu pod nazwiskami X czy Y, ale o tym kto jest ich autorem – może kiedyś napiszę w pamiętniku, z decyzją odczytania pięćdziesiąt lat po mojej śmierci. Niemniej jednak uważam, że nieważne kto jest autorem, czyje są fragmentaryczne pomysły – ważne jest, że powstało opus. Myśmy wtedy identyfikowali się z każdym realizowanym utworem – czy autonomicznym, czy ilustracyjnym do radia, teatru, dokumentu, animacji. Dawało nam to satysfakcję. Praca była uciążliwa, ale przynosiła poczucie spełnienia.

Jaki był kontekst powstałych odrobinę wcześniej studiów eksperymentalnych na Zachodzie – na przykład w Kolonii lub Paryżu?

Nasz związek był bardzo ścisły. Na tym polegała mądrość Patkowskiego i Włodzimierza Sokorskiego (przewodniczącego Komitetu do spraw Radia), że Patkowski odbył tournee po europejskich studiach i nawiązał kontakt z ich szefami. Natychmiast nastąpiła wymiana doświadczeń – permanentna, twórcza i dwustronna. Cechą charakterystyczną naszego studia – co wynikało z ustroju w jakim żyliśmy – była etatowa instytucja reżysera dźwięku. W Europie czegoś takiego nie było, bo tam koszta siły roboczej były wysokie. Kompozytorzy przyjeżdżali do nas i stąd często moje nazwisko figuruje w zachodnich dokumentacjach utworów jako "performer". Nie ktoś od naciskania guzików, tylko interpretator. Ponadto nasze utwory wchodziły w krwiobieg europejski poprzez "Warszawską Jesień" oraz liczne koncerty organizowane przez zachodnie centra – jak Paryż czy Mediolan – na których dostałem zresztą parę nagród. Z perspektywy pół wieku widzę, że było to bardzo cenne okno na świat. W czasie najgorszej komuny, także w stanie wojennym, przyjeżdżali do nas obcy artyści ze Skandynawii, Francji czy obu Ameryk, a my wyjeżdżaliśmy na Zachód.

Jak przedstawiała się sytuacja ze sprzętem i czy był on gorszy w porównaniu do studiów zachodnich?

Nie powstałaby muzyka elektroniczna, gdyby nie wynaleziono taśmy magnetofonowej, różniącej się w sensie samej fizyki i materii od płyty, pozwalającej dotknąć tego ulotnego, niedotykalnego przecież zjawiska, jakim dotąd był dźwięk. Można go było uciąć, zaciąć, skleić, odwrócić, odtworzyć ze zmienną prędkością, w oktawie, dwu, trzech, pięciu, włączyć w urządzenia przekształcające. Nasze urządzenia były wprawdzie nieco gorsze od zachodnich, ale mieliśmy też mikrofony Telefunkena czy Philipsa o standardzie europejskim. Poza tym narzędzie jest w sztuce ważne, ale nic nie powstanie bez pomysłu, bez wyobraźni. Zdarzała się fetyszyzacja narzędzia – jego kult, uwielbienie. A potem powstały wręcz samograje w rodzaju syntezatorów. Ale powtórzę publicznie po raz dziesiąty – nieszczęściem dla analogowego rękodzieła było pojawienie się techniki cyfrowej. Dziś Studio Eksperymentalne nie istnieje, a są prężne ośrodki we Wrocławiu i Poznaniu, gdzie działają dwudziestoparolatkowie, dla których muzyka zaczęła się wtedy, gdy oni się tym zajęli. Natomiast czasem warto sięgnąć do źródeł. I taki jest sens twojej wizyty tutaj – powiedzieć młodym ludziom, twoim rówieśnikom, że w sztuce wszystko już było.

Ja sobie z tego zdaję sprawę, ale nasi czytelnicy chyba nie chcą tego przyjąć do wiadomości. Miał pan okazję pracować z wieloma słynnymi postaciami światowej muzyki. Jedną z nich był Stockhausen – postać kontrowersyjna. Niektórzy mówią: najwybitniejszy kompozytor drugiej połowy XX wieku...

I ja też tak uważam...

A inni krytykują go i wyzywają od szaleńców. Jak to było z pana perspektywy?

Oczywiście, że szaleniec. W rozumieniu niezwykłych pomysłów. A to szaleństwo wykwitło po 11 września 2001, gdy nazwał atak na WTC "największym dziełem Szatana"...

Ale to ponoć było wyjęte z kontekstu...

Nie nie, on to powiedział. Na tyle ile go znam, był w stanie to powiedzieć. Był to człowiek namiętny. Nie był to wariat, psychopata, egocentryk...

Aczkolwiek poczucie swojej wartości to on miał...

O tak! Nadzwyczajne! Natomiast ci, którzy nie znali go na co dzień, nie wiedzą o jednej rzeczy. Otóż był to człowiek mający coś niezwykłego w swoim sposobie bycia. Gdy się pojawiał Karlheinz Stockhausen, to wszyscy ludzie w jego kręgu byli od razu zdominowani przez jego osobowość. To jakaś niesamowita charyzma i energia z niego emanowała. Pamiętam, że młodzi, inteligentni Amerykanie przyjeżdżali za Stockhausenem na Stary Kontynent uczyć się kultury i sztuki. Uznali nawet za stosowne, aby się ubrać jak mistrz – welwetowe spodnie w grube prążki. Naśladowali go. Chodzili za nim jak za świętym. Od razu to zauważyłem, bo wcześniej współpracowałem z wieloma artystami o wielkim uroku, ale nigdy więcej – poza jednym wyjątkiem Andrzeja Wajdy – nie spotkałem się z kimś, komu ja również byłem skłonny się podporządkować podczas pracy. Na planie filmu Wajdy wszyscy – od kamerzysty po technicznego od kabli – czuli, że uczestniczą w ważnej inicjatywie i pracowali z wielką przyjemnością. U Stockhausena było tak samo. Był straszliwie pracowity. Był artystą non stop. Z pasją i namiętnością poświęcał się swojemu dziełu. A jednocześnie nie traktował wszystkich wkoło jak "hołoty", nie demonstrował swojego geniuszu i wyższości.

Często podkreślał swoją wielkość, zarzucano mu zarozumiałość. Czy artysta tego formatu powinien głośno mówić o swojej wartości?

Ja osobiście uważam to za złą cechę. Ale z moich obserwacji wynika tyle, że był bardzo skoncentrowany na tym, co robił. Był oddany dziełu i traktował je poważnie. Ale przytoczę pewną anegdotę. Kiedyś graliśmy pewien utwór na koncercie i przez przypadek mój asystent nie włączył jakiegoś guzika, przez co nie uruchomił się jakiś przetwornik. Utwór nie poszedł, a była to premiera. Moja realizacja. Ja, Polak, uważałem, że nastąpił koniec świata i Stockhausen wyleci na mnie z gębą. A on do mnie podszedł i mówi: "Eugeniusz, to jest poza tobą, nie ma sprawy". I to była jego wielkość. Nie był przykry dla otoczenia. Jedynie oddany swojej misji przez całą dobę. I to moim zdaniem słuszne podejście. Na pewnym etapie twórczości przekonałem żonę, aby zwolniła się z pracy i odciążyła mnie od obowiązków domowych, jak odbieranie dwójki dzieci z przedszkola czy pilnowania ich przy piaskownicy. Żona się zgodziła i zajęła się domem, a ja pracowałem na zmiany – często po południu, wieczorem, w nocy, w niedzielę. Też można mnie posądzać o "maniactwo" Stockhauseno-podobne, ale właśnie dzięki takiemu podejściu mój dorobek liczy, według mojego biografa Bolka Błaszczyka, około czterystu ilustracji muzycznych i sto utworów autonomicznych.

Padło nazwisko Pendereckiego. Jaka to postać widziana pana oczami?

To mój rówieśnik. Kiedyś Józef Patkowski zorganizował kurs dla młodych kompozytorów muzyki elektronicznej. Pamiętam, że wówczas niejaki Penderecki dostał 320 złotych na hotel, a niejaki Górecki 310 złotych. Krzysio był prowincjuszem, synem adwokata. Na konkursie związku kompozytorów wygrał trzy pierwsze nagrody pod pseudonimami i tak gruchnęła wielka kariera. Bardzo sobie cenię naszą współpracę. Powiedział kiedyś, że gdyby nie jego praca w Studio Eksperymentalnym, to nie powstałaby ani Pasja, ani Tren Pamięci Ofiar Hiroszimy. To bardzo miłe. Nadzwyczaj urokliwy facet i takim pozostał. Wprawdzie nie jest mówcą, showmanem, ma trudności z artykułowaniem dłuższych zdań z podmiotem, orzeczeniem i przydawką. Dziennikarze go mumifikują i on to lubi, ale w moim odczuciu on jest "homo ludens". Dla niego sztuka zawsze była przede wszystkim zabawą.

Zarówno Stockhausen, jak i Penderecki, komponowali utwory programowe, poświęcone konkretnej tematyce – by przytoczyć chociażby Hymnen pierwszego czy wspomniany Tren Pamięci Ofiar Hiroszimy drugiego. W pana twórczości też jest mnóstwo takich utworów...

Owszem, tak.

Właśnie, i tu pytanie. Czy według pana sztuka powinna nieść precyzyjne przesłanie czy jednak istnieje coś takiego jak sztuka wyabstrahowana z jakichkolwiek jasnych znaczeń, operująca wyłącznie estetyką?

To bardzo mądre pytanie i wyobraź sobie, że chociaż nie jesteś pierwszym dziennikarzem, który mi je zadaje, to pierwszy sformułowałeś je czytelnie. Oczywiście, można powiedzieć, że muzyka jest tym, czym jest i służy to tego, żeby być. Tworzysz formę – odcinek dobrze zorganizowanego czasu. Bez podtekstu, semantyki, semiotyki, literatury. Ja się teraz troszeczkę odsłonię... Jeżeli masz w sobie coś z filozofa, publicysty, moralisty, etyka – to będziesz miał potrzebę indoktrynowania reszty świata, przekonywania o czymś. Jeżeli przez przypadek przez pół wieku grałem, grałem, grałem i opanowałem tę technikę w stopniu bardzo dobrym, doskonałym, wirtuozerskim – to mam do wyboru mnożyć byty abstrakcyjne lub nadać im jakieś znaczenie i wykorzystać tę materię do przekonywania reszty świata o rzeczach, które ja uważam za ważne. Półtora roku robiłem utwór "Peregrynacje Pana Podchorążego" i ktoś w Niemczech napisał, że Rudnik dokładniej i bardziej namiętnie opisał los pokolenia, niż Andrzej Szczypiorski. I ja uważam, że to jest ważne.

Czy uważa pan, że w dobie cyfrowej obróbki dźwięku istnieje jakakolwiek przyszłość dla brzmienia, dla dźwięku? Czy też wyczerpano już 100% możliwości?

Podejrzewam, że więcej niż 100%. To zresztą szerszy wątek. Po pierwsze, jak obaj dobrze wiemy, na świecie jest za dużo artystów.

W ogóle jest za dużo wszystkiego...

My żyjemy w perwersyjnej cywilizacji nadmiaru! Wchodzisz do księgarni i cię mdli. Tony ślicznie wydanych książek, tylko... Po co to? Nikt nie ma nic do powiedzenia. I podobnie jest z cyfrową muzyką elektroniczną. Godzinami te komputery rzężą i rzężą... A przecież w utworze muzycznym słuchacz musi choć przez chwilę zdekodować jaki jest sens tego wywodu. A ta muzyka leje się z doskonałych głośników i co? Cienia ładu tam nie dostrzeżesz. Nowego brzmienia nie da się wynaleźć. Fascynacja fakturą przy wybuchu technik cyfrowych powoduje chwilowy zachwyt, ale te dźwięki są plastikowe.

Ostatnie pytanie: czy pan jako mistrz dźwięków konkretnych i kolażu w ogóle interesuje się muzyką tonalną, melodią, harmonią, rzeczami, które są "muzyką" w tym tradycyjnym rozumieniu?

Nie. Jestem hermetyczny z wyboru. Mam swój własny muzyczny świat



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

wojcik2202
Habitué
Posty: 1118
Rejestracja: 23 kwie 2009, 0:52
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Z nikąd
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#86994

Post autor: wojcik2202 »

Eugeniusz Rudnik rozmowa.




Jestem artystą dźwięku (Dziennik, 13.03.2009)
Wtorek, 17 marca 2009

Jeden z pionierów polskiej muzyki elektronicznej doczekał się wreszcie monograficznej płyty. Przez ostatnie pół wieku współtworzył fenomen Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia i zdobywał najbardziej prestiżowe europejskie nagrody kompozytorskie.



Pana utwory mają wiele cech dźwiękowego reportażu. Czy należy pana nazywać kompozytorem muzyki elektronicznej?
Eugeniusz Rudnik: Dziś do szuflady z napisem „muzyka elektroniczna” wrzuca się wszystko. Ale na początku sprawa była o wiele bardziej skomplikowana. W latach 40. w Paryżu Pierre Schaeffer opatentował muzykę konkretną opartą wyłącznie na nagraniach dźwięków życia codziennego. W ośrodku kolońskim, gdzie debiutował m.in. Karlheinz Stockhausen, mówiło się po prostu o muzyce elektronicznej. Anglicy i Amerykanie używali terminu „muzyka na taśmę”, kładąc nacisk na samą technologię nagrywania. To, czym ja się zajmuję najczęściej, pojawiło się nieco później jako „sztuka dźwięku”. Często pada pytanie, czy na przykład utwór „Homo Ludens” – opowiadający o moich wspólnych przygodach z Pendereckim na olimpiadzie w Monachium (Krzysztof skomponował dla nich hymn w naszym studio) – to jeszcze muzyka czy już reportaż. Odpowiadam, że nie wiem. Na prestiżowym konkursie w Bourges ten utwór został nagrodzony w kategorii muzyka radiowa, ale już na wystawie sztuki współczesnej „Documenta” w Kassel zaprezentowano go jako… dzieło literackie. Dziś artystów i naukowców jest po prostu za dużo i wielu wymyśla sobie specjalną domenę, żeby móc zaistnieć. I tak obok chemii fizycznej powstała fizyka chemiczna…



W odniesieniu do pana twórczości równie często używa się także terminu „poezja dźwiękowa”. Biorąc pod uwagę pana akustyczne i semantyczne zabawy z językiem oraz liczne odwołania do klasyków polskiej literatury, ma to chyba sens?
Ja po prostu zgadzam się z Tomaszem Mannem, który powiedział, że najpiękniejszą powierzchnią jest ludzka twarz, a najpiękniejszym sygnałem – ludzki głos. Od początku miałem jednak ogromny dystans do kreacji aktorskich, owego celebrowanego „Ł”. Jeśli w moich pracach pojawiają się głosy Holoubka czy Zapasiewicza, to na zasadzie kolażowego kontrapunktu do nagrań dokumentalnych, często w regionalnych dialektach języka polskiego. Jako człowiek radia wiem po prostu, że w zwyczajnej mowie informacyjnej jest o wiele więcej emocji, poezji i muzyki. Jeśli sięgam do istniejącej literatury – „Pana Tadeusza” Mickiewicza czy „Początku” Szczypiorskiego – to na zasadzie pewnego kulturowego symbolu, rozpoznawalnej ikony. Gdybym miał wskazać faktyczną literacką analogię dla mojej twórczości, to byłaby nią poezją lingwistyczna Mirona Białoszewskiego. Podobne kalambury i zabawy formą oraz znaczeniem słów mają zresztą swój odpowiednik w czysto muzycznej warstwie kompozycji, w której przywołuję – często przewrotnie – ikony muzyki klasycznej, popularne szlagiery czy polski folklor. Paradoks polega na tym, że takie parareportażowe środki służyć mają stworzeniu komunikatu ponadjęzykowego. Niemożliwe? Weźmy „Peregrynacje Pana Podchorążego” – utwór do bólu polski, patriotyczny, chwilami wręcz kiczowaty. Pewnego razu puściłem go na Warsztatach Reportażu Radiowego w Supraślu kilkunastu osobom, które wolały posłuchać mojej muzyki, niż iść na imprezę „po fajrancie”. Dodam, że byliśmy zmęczeni po całym dniu słuchania „jak pijany mąż bije teściową i co o tym sądzi żona” – wie pan zresztą, że polskie reportaże radiowe i telewizyjne bardzo mocno ciążą ku patologii. Były tam dwie kobiety z Mołdawii w bardzo różnym wieku; jedna mówiła kilka słów po rosyjsku, druga znała tylko rumuński. I one po wszystkim powiedziały do mnie ze łzami w oczach: – Opowiedziałeś nasze życie. A przecież nie miały szansy zrozumieć ani jednego słowa! Chodzi o to, że z poszczególnych głosek, oddechów, westchnień oraz innych gestów fonicznych można stworzyć rodzaj metajęzyka przekraczającego granice. Bo sztuka powinna być „przezroczysta”, niejednoznaczna. I jeśli czasami udaje mi się ten cel osiągnąć, to chyba mogę nieskromnie nazywać siebie „artystą dźwięku”.



Już w swojej prehistorii muzyce elektronicznej towarzyszyła „kosmiczna” albo „industrialna” otoczka. Humanistyczna i historyczna tematyka pana utworów jest chyba pod tym względem wyjątkowa?
Jeszcze dziś większość słuchaczy kojarzy elektroniczne dźwięki z zielonymi ufoludkami albo robotami. Ja od początku z tym walczyłem, choć nie było łatwo. Byłem przecież obciążony tradycją tandetnych amerykańskich filmów science fiction, w których nieustannie rozbrzmiewały archaiczne instrumenty elektroniczne. Zresztą Studio Eksperymentalne Polskiego Radia bardzo szybko zostało wciągnięte do tego „kosmicznego biznesu”. Sam skomponowałem, bądź zrealizowałem muzykę do kilku adaptacji prozy Lema, m.in. rodzimego „Testu pilota Pirksa” oraz polsko-niemieckiej „Milczącej gwiazdy”, która stała się najbardziej kasowym filmem w całych demoludach. Wolałem jednak poszukiwać w nowych dźwiękach nie technologicznego wyobcowania, lecz ciepła oraz humanistycznej głębi. I chyba często się to udawało, skoro mój biograf Bolek Błaszczyk napisał, że „u Gienia nawet sinus jest uduchowiony”. Dlatego bardzo dumny jestem z muzyki, którą stworzyłem do 12-odcinkowego serialu Telewizji Polskiej o Janie Pawle II. Wiem, że teraz o papieżu gderają wszyscy, najczęściej wystawiając mu tandetne pomniki. To była jednak ambitna produkcja, której poszczególne odsłony poświęcone były m.in. kwestiom ekumenizmu, kobiety, Europy albo patriotyzmu w nauczaniu Jana Pawła II. Na szczęście zamiast „Abba Ojcze”, wyśpiewanego przez fałszujących wiernych, znalazł się tam mój „uduchowiony sinus”, który paradoksalnie okazał się bardzo adekwatną muzyką do zachowań papieża. Wyobraźmy sobie taką scenę: Jan Paweł II po raz 1557 schodzi po schodkach samolotu i całuję płytę lotniska w Wenezueli albo Hondurasie. Taki obrazek strasznie się zbanalizował, stracił pierwotną atrakcję. I tak właśnie byśmy go postrzegali, gdyby w tle leciała „Arka”. Jednakże odpowiednio dobrane dźwięki stworzyć mogą iluzję, że widzimy tę niezwykłą scenę po raz pierwszy, nie ujmując przy tym nic z jej godności oraz wzniosłości.



Album wydany przez Polskie Radio zawiera ponad cztery godziny takiego „uduchowionego sinusa”. Wiem, że w trwającej pół wieku karierze stworzył pan o wiele więcej muzyki?
Bolek Błaszczyk oszacował, że jest tego w sumie kilkadziesiąt godzin – ponad 100 autonomicznych kompozycji oraz mnóstwo prac ilustracyjnych. Można powiedzieć, że to zwykła grafomania. Ale ja zgadzam się z Andrzejem Wajdą, który powiedział mi przy okazji pracy nad „Weselem”: – Musisz tworzyć wiele, bo wtedy jest szansa, że 2 lub 3 rzeczy zostaną po tobie. Na szczęście mam w sobie taki chłopski nawyk niewyrzucania niczego (...).



Można również odnieść wrażenie, że ignoruje pana środowisko tak zwanych profesjonalnych kompozytorów? Do tej pory na „Warszawskiej Jesieni” miał pan zaledwie trzy wykonania.
I szczerze mówiąc, mam to w nosie. O wiele większe znaczenie mają dla mnie kolejne nagrody przyznawane mi na prestiżowym konkursie w Bourges. Jestem zresztą głęboko przekonany, że wartościowe utwory i tak dotrą do świata, czy się to komuś podoba, czy nie. Świetnym przykładem są moje „Lekcje”, które dziesięć lat przeleżały na zakurzonej półce. Potem ktoś je przez przypadek odkrył i szybko stały się światową klasyką.
Czterdzieści lat temu, gdy zacząłem odnosić międzynarodowe sukcesy, zaproszono mnie do Związku Kompozytorów Polskich… I chwilę później się rozmyślono, bo przecież nie jestem „dyplomowanym artystą”, tylko zwykłym radiowym technikiem. Kolejne zaproszenie pojawiło się już w nowym stuleciu. Złożyłem wtedy podanie o przyjęcie mnie do Koła Młodych, a w komentarzu dodałem, że przy takim tempie wykonywania moich kompozycji na „Warszawskiej Jesieni”, ostatnia zagrana zostanie w… 3774 roku. Proszę mnie źle nie zrozumieć – w tym środowisku są też wyjątkowo uczciwi, wspaniali ludzie. Znikają jednak w tłumie drobnych cwaniaczków, którzy od pierwszego roku studiów rozmyślają nieustannie, jak wypromować samych siebie, a kolegę wziąć pod obcas. Warto mówić o tym otwarcie.



Manualna technologia radiowa odeszła już do lamusa. Pracownię Studia Eksperymentalnego zamknięto cztery lata temu. Pan jednak wciąż skleja swoje kompozycje z fragmentów taśmy. Czy nigdy nie pociągały pana syntezatory, komputery, internet?
Szczerze mówiąc, nie widzę, aby postępowi technologicznemu towarzyszył rzeczywisty rozwój estetyczny. Nie powinno to zresztą dziwić – sztuka nigdy nie rozwijała się przecież liniowo. Jestem głęboko przekonany, że od czasów pionierskich prac Schaeffera i Stockhausena nie nastąpił żaden istotny przełom, zaś apogeum całego nurtu przypada na pierwszą połowę lat 70. Wówczas do powszechnego użytku weszły syntezatory Mooga, a potem komputery. Narzędzia bardzo sprawne i wszechstronne. Ale właśnie ich „łatwość” zdemoralizowała twórców i w konsekwencji spowodowała lawinową inflację tandetnych brzmień. Podstawowym problemem w sztuce pozostaje nadmiar materiału, konieczność dokonywania wyboru. Paradoksalnie przy nieograniczonych możliwościach współczesnych komputerów staje się to bardzo trudne. Problem ten nie dotyczy zresztą tylko muzyki. Od kilkunastu lat, gdy komputery stały się w Polsce powszechnie dostępnym narzędziem, nie powstało ani jedno arcydzieło dźwiękowe czy wizualne. Weźmy twórczość Tomasza Bagińskiego: jego „Katedra” była jeszcze ciekawą etiudą, próbką możliwości nowego w naszych warunkach medium. Ale już ilustracja do „Siedmiu Bram Jerozolimy” Pendereckiego jest absolutnie nieudana. Mamy tam erupcję niezwykłych plastycznych bytów, ale absolutnie pozbawionych sensu i niezwiązanych w żaden sposób z muzyką. Przy „Labiryncie”, nad którym Jan Lenica pracował manualnie przez półtora roku, wypada to naprawdę banalnie. Za czasów mojej młodości filmowiec, dostając od producenta 100 metrów taśmy celuloidowej, musiał stworzyć przynajmniej 30 metrów wartościowego materiału. Dziś nagrywanie nic nie kosztuje, więc rejestruje się dosłownie wszystko. Paradoksalnie technika zapisu dźwięku czy obrazu, która zadecydowała o całej mojej drodze artystycznej, staje się dziś prawdziwą zmorą kultury.



Rozmawiał Michał Mendyk (Dziennik, 13.03.2009)Obrazek

Obrazek
Ostatnio zmieniony 26 cze 2010, 2:00 przez wojcik2202, łącznie zmieniany 2 razy.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
Awatar użytkownika

wojcik2202
Habitué
Posty: 1118
Rejestracja: 23 kwie 2009, 0:52
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Z nikąd
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Status: Offline

#87010

Post autor: wojcik2202 »

Ja Jurek ujął bym to jak to nazywasz :grin: Badziwie w ten sposób...myślę ,że to fajna sprawa mieć te wszystkie zdobycze nowej technologi itd, ale myślę ,że jeśli twórca jest obdarzony wyobraźnią i mający coś konkretnego do powiedzenia - ma okazje stworzyć z tego badziewia naprawdę muzyczne arcydzieło....ale, ale nie tępo wsłuchując się co inni grają tylko wskrzesić w sobie indywidualne niezależne, myślenie , tak pan Gienek ,jest właśnie tym przykładem wielkiego indywidualnego komponowania na....SWÓJ sposób...oczywiście to moje subiektywne spojrzenie na tą kwestie :wink:
Ostatnio zmieniony 29 cze 2010, 18:08 przez wojcik2202, łącznie zmieniany 1 raz.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta

musman76
Habitué
Posty: 1181
Rejestracja: 28 wrz 2009, 15:00
Status konta: Podejrzane
Imię i nazwisko:
Lokalizacja: Z Polski.
Jestem muzykiem: Nie wiem
Ulubieni wykonawcy:
Zawód:
Zainteresowania:
Płeć:
Status: Offline

#87041

Post autor: musman76 »

esflores pisze:Technologia zabija kreatywność, przeglądnąłem pokrótce te wszystkie programy do tworzenia muzyki, wszystkie są ukierunkowane pod nowoczesne technopodobne kierunki
- presety, loopy, wtyczki, sample. Większość tego badziewia niejako podsuwa pod nos gotowe rozwiązania, wystarczy dobrać jakąś melodyjkę a reszta sama się robi.
W jednym z takich programów dla zabawy i z ciekawości poskładałem kiedyś z gotowych sampli jeden kawałek. Nie powiem, fajnie było poeksperymentować, ale szybko poczułem, że te gotowce ograniczają człowieka, a jeśli do tego jeszcze nie ma się umiejętności i wiedzy niezbędnej do samodzielnego wydobycia z instrumentów muzycznych tego, co gdzieś tam gra w wyobraźni, to do bani z takim tworzeniem.



Link:
BBcode:
HTML:
Ukryj linki do posta
Pokaż linki do posta
ODPOWIEDZ Poprzedni tematNastępny temat