Wszyscy wszem i wobec narzekają na miałkość i brak ciekawych wydarzeń muzycznych w ostatnich latach. Jest to częściowa prawda bowiem dominującym nurtem w kulturze popularnej staje się eklektyzm. Jest to wynikiem łatwiejszego dostępu do dóbr kulturalnych i nie myślę tutaj wyłącznie o ściąganiu muzyki. Ludzie poznają nowe stare rzeczy, muzycy po latach wracają na scenę, są po raz pierwszy w historii z radością i szacunkiem witani. Zarówno przez innych muzyków jak i publiczność. Wiele osób sięga swobodnie po wzorce i próbuje tworzyć silnie się inspirując różnymi czynnikami.
Takim zespołem jest Opeth, lider kapeli to człowiek, który wyrastał w latach 80-tych gdy alternatywą dla plastikowych brzmień głównego nurtu był metal w różnych odmianach - głównie chodzi o agresywne odmiany jak trash, death, black itd. Wszystkie te gatunki rażą jednak dość wąsko pojmowaną estetyką i pracujący w sklepie z instrumentami chłopiec słuchał dużo muzyki z lat 70 tych a nawet 60-tych. Pytany dzisiaj o swych idoli odpowiada o swych fascynacjach Yes, King Crimson, i R.Frippem a także Joni Mitchell, Scottem Walkerem.
Zakładając na początku lat 90tych Opeth - miał w głowie niezłą sieczkę. Jako jeden z nielicznych postanowił wszystko złożyć na nowo.
Opeth - Blackwater park
Biorę na warsztat tę płytę bowiem przez wielu jest uważna za coś ważnego jeśli chodzi o muzykę progresywną jak i metalową. I nie jest to progmetal w rodzaju Dream Theater czy Planet X Dereka Sheriniana. To muzyka Opeth.
Chłopaki grają ciężko ale z polotem, wyrafinowane riffy przeplatane nieoczekiwanymi zwrotami, mieszanie barw akustycznych z siłą open power chordów. Ta muzyka nie jest agresywna jest intensywna, kapitalne brzmienia uzyskano za pomocą techniki a nie na przykład obniżania strojów gitar. Zespół wszedł do studia bez przygotowania i tą spontaniczność się słyszy.
Opeth na tym krążku udowadnia, że metal może wznieść się na wyższy poziom niemal artystyczny bo melodie, harmonie sprawiają, że ma się do czynienia z czymś wyjątkowym. Blackwater park stanowi też swoisty pomost między otwartym myśleniem progresywnym a precyzyjnym cięciem death metalu współczesnego.
Ta muzyka wymaga skupienia, aktywnego słuchania - tego nie można sobie puścić na walkmanie - nie zadziała, nie dotrze.
Niestety jak to często bywa sukces jest zgubny, o ile technicznie zespół poszedł dalej to artystycznie poważnie obniżył loty. Pomijam fakt nieustannej "grypsery" metalowej - podniesione dwa paluszki na wzór rogów diabła - to nazywanie mnie nieustannie "you motherfucker" uważam za poniżające.
Dokładnie obejrzałem sobie ich ostatnie komercyjne wideo - to profesjonalny zespół wykreowany na specyficzne potrzeby określonej grupy osób. Lider podnosi paluszki bardzo nieszczerze, gada od rzeczy i dziwnie to wszystko wygląda. Dzisiejszy Opeth to produkt.
Ale Blackwater park to czysta sztuka.
http://www.youtube.com/watch?v=bzJBuDiGpLI
http://www.youtube.com/watch?v=loGXDKEwFZs
- Nieokreślona
- Mężczyzna
) Końcówka utworu Blackwater Park, gdy lider przedstawia członków grupy ma taki charakterystyczny "pinkfloydowski" klimat, co jest ogromnym plusem. Mam gdzieś to o czym mówią, śpiewają. Dla mnie liczy się muzyka, która na tym nagraniu jest jak najbardziej dobra, tylko że trzeba odpowiednio do niej przystosować swój słuch, na przykład słuchając wcześniej lżejszej odmiany metalu (np. taki Riverside, Damnation Opetha, czy też Ayreon) - wtedy odbiorca nie dozna szoku termicznego 
Nasze motto
Menu
Reklama
Link do nas
Kto jest online?
Statystyki
Najnowsi użytkownicy
Zespół administracyjny
